ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΜΕΤΩΠΟΥ ΠΑΛΗΣ

Το προηγούμενο άρθρο που ανάρτησαν οι συνάδελφοι από το νοσοκομείο της Πρέβεζας  και αναδημοσιεύσαμε  αξίζει να διαβαστεί για δυο λόγους:

-Περιγράφει με σαφήνεια την κατάσταση και τι πρόκειται να έρθει στο χώρο της υγείας  καθώς και στο χώρο του υγειονομικού κινήματος (τα ίδια ισχύουν και σε όλο το δημόσιο  )

-Προτάσσει την αναγκαιότητα ενός συντονισμού από τα κάτω απέναντι σε αυτή τη λαίλαπα.

Το κείμενο με βρίσκει απολύτως σύμφωνο. Θεωρώ ότι πρέπει να επιταχύνουμε το βήμα μας προς αυτή την κατεύθυνση γιατί είναι ο μόνος τρόπος  να επιβιώσουμε.    

   Η συγκρότηση ενός μετώπου  όλων αυτών που αρνούνται να σκύψουν το κεφάλι μπροστά στην επίθεση που κάνει το  κεφάλαιο(ντόπιο και ξένο ) με τους εκφραστές του(κυβέρνηση-Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ). και τα τσιράκια τους (ΜΜΕ-δυνάμειςς καταστολείς-φασιστικές οργανώσεις)είναι ζήτημα ΖΩΗΣ .Οι διαφορετικές προσεγγίσεις που μπορεί να έχουμε δεν πρέπει να αποτελούν εμπόδιο στην προσπάθεια μας για κοινή δράση.   

                                                                         

  Αυτό δεν σημαίνει ότι τις διαφορές θα τις βάλεις κάτω από το χαλί. Όσες φορές στο όνομα της ενότητας  προτάσσαμε το ελάχιστο τα αποτελέσματα ήταν σε βάρος μας. Η επίθεση που δεχόμαστε είναι  τεράστια και αφορά  τη ζωή μας στο σύνολο της. Τέτοια πρέπει να είναι και η δική μας απάντηση. Για να μπορέσει να ξημερώσει μια μέρα στη πατρίδα μας με το λαό αφέντη στο τόπο του και την εξουσία στα χέρια του , όπως λέει και το άρθρο.      

                                            

   Αυτή η απάντηση δεν μπορεί να γίνει σε "αποστειρωμένα" περιβάλλοντα κομματικών μηχανισμών αλλά να ζυμωθεί μέσα στους εργαζόμενους αντιπαλεύοντας το τώρα και ανοίγοντας δρόμους για το αύριο.     

   Όσοι νομίζουν τον αγώνα χαμένο ας ανατρέξουν στη  πρόσφατη ιστορία μας και στο παράδειγμα της εθνικής αντίστασης και του Ε.Α.Μ .Ας δούμε τα θετικά και τα λάθη που έγιναν και έχοντας τα στο μυαλό μας ας χαράξουμε τον      

                                              ΔΙΚΟ ΜΑΣ  ΔΡΟΜΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ.

                                                 

“Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε.

Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουνε τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;”                                                

   Aπό το λόγο του Αρη Βελουχιώτη στη Λαμία το1944

                                                                                                Δημήτρης  Τουμαράς