Με αφορμή την 28η Οκτώβρη- H αφήγηση του πατέρα

Γιώτα Ιωαννίδου

«Δε μας ένοιαζε ο θάνατος. Γιατί ήμασταν νέοι, όρθιοι και κοιτούσαμε μακριά, μπροστά στην ιστορία… Στα δεκαεννιά και τα είκοσι πηγαίναμε στο εκτελεστικό απόσπασμα τραγουδώντας… »

Έτσι μάθαινα την ιστορία, μέσα από τις αφηγήσεις του πατέρα, του θείου, του σογιού, απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Γνώρισα το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, το αντάρτικο αλλά και την πείνα, τους δοσίλογους και τους ταγματασφαλίτες, τις φυλακές και τα ξερονήσια αλλά και τους κομμουνιστές κι όσους αγωνίζονταν μέσα από την μετάγγιση της εμπειρίας, των αγωνιών, των πόθων και του πόνου των δικών μου ανθρώπων.

Όταν το σχολικό εγχειρίδιο σταματούσε στο «ΟΧΙ» του Μεταξά, ένιωθα την οργή του πατέρα για το δικτάτορα της 4^ης Αυγούστου, που μας τον μάθαιναν για ήρωα. Κι αν οι σχολικές διδαχές μιλούσαν για βασιλείς και αστούς πολιτικούς, που σώσανε τη χώρα, εγώ είχα ήδη την εικόνα στο μυαλό μου αυτών που την κοπάνησαν στην Αίγυπτο, μεταφέροντας εκεί τα βασιλικά τους παλάτια, ενώ ο απλός λαός πέθαινε από την πείνα.

Καταλάβαινα ότι το ΕΑΜ, κι όλοι αυτοί που πήραν τα όπλα και πάλεψαν για να λευτερωθεί αυτός ο τόπος, ήταν απαγορευμένες λέξεις στο σχολείο, αλλά ο πατέρας με είχε συνεπάρει με τις διηγήσεις του, ώστε να καταλαβαίνω, πως η αλήθεια πολλές φορές θα βγαίνει στην παρανομία, χωρίς να γίνεται ωστόσο μπορετό ολότελα να κρυφτεί. Μόνο κάθε φορά που μιλούσε για τα βασανιστήρια, τις ατελείωτες ώρες στη φυλακή, περιμένοντας την εκτέλεση, και τα μαρτύρια- μαρτυρίες στη Γυάρο, ζάρωνα στην αγκαλιά του από φόβο. Ένα φόβο όμως περίεργο, όχι με διάθεση να δεχθώ την υπογραφή δήλωσης στο άδικο για να σώσω τον εαυτό μου. Μα φόβο για το αν εγώ θα άντεχα  στην προσπάθεια να γίνουν όσα εκείνοι, οι καθημερινοί (!) κατά τα άλλα άνθρωποι, υπερασπίστηκαν με τόσο πάθος.

Ο πατέρας δεν ήταν διανοούμενος, ούτε ιστορικός. Είχε βγάλει με κόπο το γυμνάσιο και δούλευε εργάτης σε κλωστοϋφαντουργία. Την υπεραξία και λίγα γαλλικά, τα έμαθε στη φυλακή. Πάντα έλεγε πως τη μεγαλύτερη δύναμη στην αντίσταση και την επανάσταση, για τα δίκια του κόσμου, τη δίνουν οι «γραβιάδες» και οι «ξεβράκωτοι».

Ο πατέρας έζησε και σε καλύτερες εποχές. Οι δάσκαλοι νικήσανε το φόβο και τις διώξεις και ξαναπήρανε το νήμα της ιστορίας να το υφάνουν, πιο ορθά στα μυαλά μας. Τα βιβλία αλλάξανε πολλές φορές, μα πάντα την ιστορία την καταλάβαιναν τα παιδιά όταν ένας δάσκαλος μετάγγιζε τη ψυχή του και έστεκε ορθός με τους αγώνες του να τη διδάξει.

Ο πατέρας έχει πια πεθάνει. Δεν έζησε κι αυτή την αλλαγή των καιρών. Όπου πάνω στην κοινωνική καταβύθιση, η καπιταλιστική κρίση ξαναφέρνει τα τάγματα εφόδου να παρελαύνουν στους δρόμους και στα μυαλά των παιδιών. Η αφήγησή του βέβαια είχε τα τελευταία χρόνια υποχωρήσει. Όχι γιατί τον κούρασε η αρρώστια. Η αγορά και ο καπιταλισμός ήταν σε επέλαση, πάνω στα ερείπια ενός Οκτώβρη που δεν μπόρεσε. Η ιστορία, έλεγαν κάποιοι πως σταμάτησε και η πλαστική ευμάρεια, των δανείων και των μάνατζερ πήρε το πάνω χέρι. Όραμα έγιναν οι γιάπις, όσοι τα κονομάνε κι όσοι κοιτάνε την πάρτη τους. Έτσι η σιωπή αντικατέστησε την αύρα της δυνατότητας μιας άλλης κοινωνίας. Αρκετοί δάσκαλοι, σώπασαν ή παραγκωνίστηκαν από τις δεξιότητες, τα προγράμματα και τα φροντιστήρια εκγύμνασης για μια καριέρα σπουδαία. Τα οράματα θεωρούνταν πια ανοησία κάποιων μη ρεαλιστών.

Η ιστορία γέμισε χρονολογίες κι άδειασε από νεύρο και συναίσθημα. Και τώρα έρχεται να ξαναγραφτεί από αυτούς που την πρόδωσαν. Ήρωες οι δοσίλογοι και οι ταγματασφαλίτες, εθνικιστές που νοιάστηκαν την πατρίδα και γι’ αυτό υπηρέτησαν πιστά τους γερμανούς και το σύστημα. Καθαρά τα χέρια που χαιρετούν φασιστικά. Το αίμα το ξέπλυναν οι θύελλες της κρίσης. Μάγκες οι νταβατζήδες της κοινωνικής απόγνωσης, που προκειμένου να μην πειραχθούν τα μεγάλα αφεντικά, την στρέφουν ανάμεσα στους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους. Υποταγή στον φωτισμένο ηγέτη και καταρράκωση οποιασδήποτε αξιοπρέπειας και ελεύθερης σκέψης. Οι κομμουνιστές και οι αγωνιστές, συνδικαλιστές πάλι στο απόσπασμα, όπως τότε, ρίχνοντας πάνω τους τις ευθύνες για μια κοινωνία και ένα πολιτικό σύστημα που σαπίζει και γεννά τη φασιστική σκιά στην αποφορά του.

Ο πατέρας, πάρα πολλοί πατεράδες και μανάδες, εκείνης της εποχής αναμετρήθηκαν με το τέρας, σε καιρούς  δίσεκτους. Δεν υπολόγισαν ότι ο εχθρός ήταν πιο δυνατός. Ποτέ εξάλλου το «Κούγκι» και το «Κάστρο του Υμητού», δεν μέτρησε τις δυνάμεις του με τη ρεαλιστικότητα, γι αυτό έγιναν φώτα πορείας για πολλές γενιές. Τα οράματα ψηλώνουν τις καρδιές των ανθρώπων, η αύρα τους χαϊδεύει τις επιλογές τους. Και λες και λένε όλοι: «ναί το ‘καναν, γιατί έτσι έπρεπε» κι όχι γιατί υπολόγισαν πως είχαν τη νίκη ολόφωτη να περιμένει στο δρόμο. Αυτά τα οράματα, οι επιλογές, οι πράξεις των ανθρώπων, μας έδωσαν πνοή για να διαβούμε το κατώφλι του αιώνα. Μας έμαθαν την ιστορία, παρά κι ενάντια σε όσους κυρίαρχους, πάσχιζαν να την ξαναχαράξουν στα δικά τους μέτρα. Ζήσαμε την πρώτη μας νιότη με ιδέες, δικαιώματα, απολαβές που αυτοί μας «δάνεισαν». Κι ας το αγνοούσαν οι περισσότεροι. Κι ας νόμισαν πως ηττήθηκαν γιατί δεν έφτασαν στο τέλος που ονειρεύτηκαν.

Εμείς, τι θα αφήσουμε στα παιδιά μας; Έναν κόσμο λεηλατημένο από δικαιώματα, με τις ανάγκες στην παρανομία και την ελευθερία στο απόσπασμα; Άτολμοι καν να μεταγγίσουμε όσα πήραμε; Ανίκανοι να βγούμε από το λαγούμι του φόβου, μιας καθημερινότητας που καταλύεται, κλαψουρίζοντας και γλείφοντας την ανημπόρια μας; Κι αν δεν μπορούμε να χτίσουμε ολόκληρο το όνειρο μιας άλλης κοινωνίας, θα κοιτάμε μόνο προς τα κάτω προσκυνώντας ή θα τολμήσουμε να προκαλέσουμε την ιστορία, κι ας γίνουμε ένα νέο «κάστρο του Υμηττού»; «Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πως θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη»; έγραφε ο ποιητής

Ας είναι. Μέρες που είναι θέλησα να σταθώ δίπλα στους μαθητές μου, έξω από την σκουριά της συνήθειας. Κι ήρθε στο μυαλό μου η δική μου εικόνα σαν μαθήτρια. Κι έκρινα πως υπάρχει ακόμη ελπίδα να απολογίσουμε τους νεκρούς μας ενάντια στο φασισμό, όχι με άσκοπες και βαρετές νεκρολογίες, μα με αποφάσεις και επιλογές. Κοιτώντας τα παιδιά στα μάτια και φλογίζοντας ξανά τις καρδιές τους, με τις υποσχέσεις του δικού μας ξεσηκωμού. Για να μπορούμε κι εμείς να ιστορούμε αυτό τον ξεσηκωμό και να ζεσταίνουμε τις καρδιές των μελλούμενων γενιών, όπως οι πατεράδες και οι μανάδες μας.

                                                                          Για  την αντιγραφή

                                                                       Δημήτρης  Τουμαράς

Το κωμικοτραγικό παραλήρημα μιας κοινωνίας σε σήψη…

Όχι, αυτό το κείμενο δεν χρειάζεται να κάνει κάποια πολιτική - οικονομική ανάλυση. Το αποτέλεσμα θα μπορεί να το μαντέψει ο καθένας…

Ο Σαμαράς από την συνέντευξη Τύπου στις Βρυξέλλες είπε ότι τα ταμειακά διαθέσιμα τελειώνουν στις 16 Νοεμβρίου και πρέπει να πάρουμε την δόση για να μην βουλιάξουμε.

 "Μόλις υπάρξει συμφωνία με την τρόικα να προχωρήσει η εκταμίευση της δόσης. Τους είπα ότι η κοινωνία είναι στα όριά της. Η ρευστότητα είναι στο μηδέν και η ανεργία είναι εφιαλτική, ενώ σβήνεται το δικαίωμα των νέων να έχουν όνειρα." είπε…

 Και το παραλήρημα έχει συνέχεια, επίσης από τις Βρυξέλλες  Όπως αναφέρουν κυβερνητικοί κύκλοι στο Βερολίνο, η κυβέρνηση Μέρκελ προκρίνει τη λύση ενός ειδικού λογαριασμού, με αυστηρότερους ελέγχους εκ μέρους των Ευρωπαίων, στον οποίο δεν θα έχει πρόσβαση η ελληνική κυβέρνηση. Συνεπώς η Αθήνα δεν θα μπορεί να δαπανά τα χρήματα αυτά κατά το δοκούν. Οι καταβαλλόμενοι πόροι θα προορίζονται πρωτίστως για την αποπληρωμή των δανείων, δηλαδή των τόκων και των χρεολυσίων. Έτσι ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών θα μπορεί να ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του έναντι των διεθνών πιστωτών της χώρας.

 Τα όποια χρηματοδοτικά κενά θα πρέπει να καλύπτονται από την ελληνική κυβέρνηση.

Παίρνουμε δηλαδή 13.9 δις μέτρα, ισοπέδωσης εργασιακών, συντάξεων, υγείας κτλ. Η τρύπα στον ΕΟΠΥΥ μένει και μεγαλώνει, και όλα αυτά για να πληρωθούν στο ακέραιο, οι… τοκογλύφοι…

 Πάρτε Ντουντούκες (με καινούργιες μπαταρίες), πανό, πλακάτ, γιατί σε κάνα μήνα έρχεται η 1234στη απεργία που θα τους ανατρέψει…

 Υ.Γ. Αλήθεια, στις διαδηλώσεις, προβληματικοί είναι οι λίγοι που συγκρούονται, ή οι πολλοί που πορεύονται ειρηνικά; Η μάλλον.. ο κόσμος ξενερώνει από τις συγκρούσεις, η από την κλασική βολτούλα των ντουντουκοφόρων μπαμπαδίσκων της εργατιάς, και δεν κατεβαίνει στο δρόμο; Αν απαντήσουμε την ερώτηση πριν από την χρυσή αυγή, είμαστε σε καλό δρόμο, σύντροφοι…

πηγή: ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

                                                                                            Για την αντιγραφή

                                                                            Δημήτρης  Τουμαράς

Εγκληματίες με... Νόμπελ Ειρήνης!

Με αφορμή το βραβείο Νόμπελ ειρήνης που δόθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση


Η ΕΕ είναι αυτή που πρωτοστάτησε στον πόλεμο και στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Η γενοκτονία στα Βαλκάνια και το όργωμα του Κοσσυφοπεδίου με τις χιλιάδες δέσμες βομβών απεμπλουτισμένου ουρανίου συντελέστηκαν με πρωταγωνιστές τους «κεντροαριστερούς αστέρες» της ΕΕ, τους Ντ' Αλέμα, Πρόντι, Ζοσπέν, Σρέντερ, Μπλερ κλπ.

*

Η ΕΕ είναι αυτή που πρωτοστάτησε στη σφαγή εναντίον του λαού του Ιράκ.

Στη «Δήλωση» της ΕΕ για την επέμβαση στο Ιράκ, τον Ιούνιο του 2003, διαβάζουμε ότι η εισβολή και η κατοχή, οι δολοφονίες αμάχων και τα αμέτρητα εγκλήματα, αποτελούν πρακτική που - κατά την ΕΕ - έχει στόχο

«να αποκαταστήσει ένα ασφαλές περιβάλλον» στο Ιράκ» (!)

«να δημιουργήσει ένα νέο μέλλον για τη χώρα» (!)

«και να επανενταχθεί (το Ιράκ) στη διεθνή κοινότητα»!

*

Η ΕΕ είναι αυτή που από την πρώτη στιγμή συμμετείχε στο - συνεχιζόμενο - μακελειό στο Αφγανιστάν.

*

Η ΕΕ είναι αυτή που έπαιξε και παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στις σφαγές στη Λιβύη, στη Συρία και σε όλη την «ευρεία Μέση Ανατολή».

*

Η ΕΕ είναι αυτή που «δεν ιδρώνει το αυτί της» για το γεγονός ότι ένα κράτος - μέλος της, η Κύπρος, υφίσταται εδώ και σαράντα σχεδόν χρόνια καθεστώς εισβολής και κατοχής.

*

Η ΕΕ είναι αυτή που σε ό,τι αφορά στους λαούς των κρατών - μελών της έχει «κατορθώσει», σύμφωνα με την τελευταία έκθεση, να έχει εκτινάξει τους ανέργους στα 25,3 εκατομμύρια, αριθμός κατά 2,6 εκατομμύρια μεγαλύτερος από τον περασμένο μόλις Μάρτη!

*

Η ΕΕ είναι αυτή που έχει «κατορθώσει» μέσω του αδίστακτου ταξικού πολέμου που έχει κηρυχτεί στους λαούς από τον Ατλαντικό μέχρι τη Μεσόγειο και την Κασπία, μέσα στο διάστημα 2009 - 2011, να έχει μειωθεί κατά τα δυο τρίτα (!) το ακαθάριστο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών στα κράτη - μέλη της.

*

Η ΕΕ είναι αυτή που στο εσωτερικό της ο κίνδυνος της φτώχειας που αφορά σε παιδιά έχει φτάσει να κυμαίνεται από το 10% για τα παιδιά στη Δανία μέχρι το 20% και 25% για τα παιδιά σε Ισπανία, Ελλάδα, Βουλγαρία, Πορτογαλία, Ιταλία, Ρουμανία, Λετονία, Πολωνία, Λιθουανία και... Λουξεμβούργο.

*

Η ΕΕ είναι αυτή που στα κράτη - μέλη της ήδη το 2009 είχαν καταμετρηθεί 115 εκατομμύρια άνθρωποι να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού και σήμερα άλλα 100 με 150 εκατομμύρια να έχουν πέσει ήδη ή να κινδυνεύουν άμεσα να πέσουν στον κοινωνικό «Καιάδα», με τα ποσοστά της φτώχειας να ξεκινούν από το 15% για τον «κοινωνικά ευαίσθητο» καπιταλισμό της Σουηδίας και να εκτινάσσονται σε πάνω από το 43% και από το 46% στις (...«απελευθερωμένες από τον κομμουνισμό») Ρουμανία και Βουλγαρία, αντίστοιχα.

*

Ε, λοιπόν, είναι σε αυτή την ΕΕ που πριν μερικές μέρες ανακοινώθηκε ότι απονέμεται για το 2012 το... «Νόμπελ Ειρήνης»!

Και από μια άποψη η σαπίλα του φαρισαϊσμού και η πασπαλισμένη με ευφημισμούς φρίκη της βαρβαρότητας, δεν πρέπει προκαλεί καμία έκπληξη.

Ειδικά, μάλιστα, αν σκεφτεί κανείς ότι στο «πάνθεον» των... «ειρηνιστών» που εισέρχεται η ΕΕ, πριν από αυτή έχουν εισέλθει άλλοι επιφανείς «ειρηνιστές»:

Από τον Ντε Κλερκ του απαρτχάιντ μέχρι τον (άνευ περιττών σχολίων) Κίσινγκερ...

Τά παραπάνω γράφτηκαν από τον Νίκο Μπογιόπουλο στο Ριζοσπάστη.
Για την αντιγραφή,  Νικολόπουλος Παναγιώτης

ME AΦΟΡΜΗ ΤΗΝ 28 ΟΚΤΩΜΒΡΙΟΥ

ΟΠΟΙΟΣ  ΞΕΧΝΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΗΝ ΞΑΝΑΖΕΙ             

                                                                            

 

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ-ΚΑΛΕΣΜΑ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ Γ. Ν. ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ

Προς:

·         Eργατ. Κέντρο  Μεσολογγίου

·        Νομ. Τμήμα ΑΔΕΔΥ

·        Ιατρικό Σύλλογο Μεσολογγίου.

·        ΕΙΝΑΑ (3μελης Nοσοκ. Μεσολ.)

·        Συλλ.Εκπαιδ. Α΄βαθμιας Εκπ. Μεσολ.

·        Δικηγορικός Σύλλογος Μεσολογγίου

·        Α΄ ΕΛΜΕ ΑΙΤ/ΝΙΑΣ

·        Φαρμακευτικός Συλ. Μεσολογγίου.

·        Σωματείο. Εργαζ. Δημου Ι.Π. Μεσολ.

·        Εμπορικός Σύλλογος Μεσολογγίου

Φίλοι-ες

Σε συνέχεια της επικοινωνίας που έχουμε αναπτύξει όλο αυτό τον καιρό ερχόμαστε να σας καταθέσουμε κάποιες σκέψεις και προτάσεις.

Όλοι βιώνουμε τα τρία τελευταία χρόνια μια σφοδρή επίθεση σε κάθε πλευρά της ζωής μας.

Επίθεση που αυξάνει τόσο σε ένταση όσο και σε διάρκεια. Αποτέλεσμα της είναι όχι μόνο να διογκώνεται η ανισότητα (οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι) αλλά ολόκληρα τμήματα του πληθυσμού να οδηγούνται στην εξαθλίωση . Παραδείγματα ΔΥΣΤYΧΩΣ έχουμε όλοι μας. Απέναντι σε όλη αυτή την πολεμική πρέπει να αντιτάξουμε το δικό μας μέτωπο αγώνα .

Να ξεπεράσουμε δισταγμούς ,φοβίες ,ατομικές λογικές. Η επίθεση είναι σε όλο το φάσμα της ζωής μας και έτσι πρέπει να την αντιμετωπίσουμε . Τώρα μια πρέπει να είναι η απόφαση αγώνας μαζικός. Γι αυτό και χρειάζεται ανάπτυξη νέων μορφών συλλογικότητας .

 Να σταθούμε στο πλάι του διπλανού μας ανεξάρτητα αν είναι στο δημόσιο ,εργάτης ,επιστήμονας ,έμπορος ,άνεργος ,νέος ή γέρος.

Μαζί να βρούμε τρόπους επικοινωνίας και αντίστασης.

Με βάση τα παραπάνω  ζητάμε να γίνει μια πρώτη συνάντηση όλων των φορέων  ( ή το λιγότερο όσων φορέων συμφωνούν αρχικά με την παραπάνω πρόταση) το αμέσως επόμενο διάστημα προκειμένου να μπουν τα θεμέλια για ένα τέτοιο συντονισμό.

Το διαδικαστικό σε σχέση με τον τόπο και το χρόνο θα μπορούσαν να το αναλάβουν το Εργ/κο Κέντρο μαζί με το Νομ .Τμήμα ΑΔΕΔΥ.

Επίσης θετική εξέλιξη θα ήταν αν οι φορείς ερχόταν με αποφάσεις και προτάσεις Γενικών Συνελεύσεων τόσο για τη μορφή όσο και για αιτήματα  και τρόπους πάλης.

ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ   ΟΧΙ

ΑΣ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ