ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΟΝΟ ΣΕ ΕΜΑΣ?

Θέλω να πω ότι είχα μείνει 3 χρόνια χωρίς δουλειά, ότι μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια είδα τον πατέρα μου να πεθαίνει σε ένα δημόσιο νοσοκομείο όπου δεν υπήρχαν κουβέρτες για να τον σκεπάσουμε, όπου δεν υπήρχε νερό για να πιει έπρεπε να του το φέρνουμε εμείς. Μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια που δεν δούλευα, βγήκε από τα σπλάχνα μου ένα παιδί που δεν ξέρω ποια δημόσια παιδεία το περιμένει. Αυτά τα 3 χρόνια χωρίς δουλειά είδα πώς πεθαίνουν άνθρωποι γιατί δεν έχουν σπίτι, γι'αυτό & τη χαρά αυτής της βραδιάς δεν θα μου την αμαυρώσει κανείς. Σε όποια γλώσσα, από εδώ που βρίσκομαι, ζητώ δουλειά. Εχω ένα παιδί να μεγαλώσω. Ευχαριστώ» [Aπόσπασμα απο την ομιλία της  ηθοποιού Καντέλα Πένια   στην απονομή των βραβείων Ισπανόφωνου Κινηματογράφου Γκόγια,οπου βραβεύτηκε.] πηγή facebook ΤΙ  ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ  ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥΣ?                               Δημήτρης Τουμαράς