ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ; ……… ΑΣ ΑΝΟΙΞΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Η ΚΟΥΒΕΝΤΑ

Ποιός τελικά ακολούθησε το δρόμο του Σόιμπλε;

του Κώστα Λαπαβίτσα

Η ριζοσπαστική εναλλακτική λύση για την Ελλάδα περιλαμβάνει έξοδο από το ευρώ, με βαθιά διαγραφή του χρέους, δημόσια ιδιοκτησία και διοίκηση των τραπεζών, έλεγχο των κεφαλαιακών ροών, άρση της λιτότητας και πολλά άλλα μέτρα που και μόνο στο άκουσμά τους θα κινδύνευε με αποπληξία ο στυγνός Γερμανός δικηγόρος ο οποίος διαχειρίζεται το οικονομικό μέλλον της Ευρώπης.

Το γενικό περίγραμμα αυτής της λύσης υπάρχει από καιρό, αλλά δυστυχώς οι πολιτικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια δεν επέτρεψαν ούτε καν το άνοιγμα της σχετικής συζήτησης, πόσο μάλλον την επεξεργασία και την ανοιχτή παρουσίασή της σην κοινωνία. Η επίσημη γραμμή ήταν ότι θα πετυχαίναμε συμφωνία μέσα στο ευρώ γιατί τελικά οι "εταίροι" θα έκαναν πίσω. Τους είχαμε στο χέρι … Υπήρχε τόση βεβαιότητα για τη θέση αυτή που δεν χρειαζόταν καν να συζητηθεί οποιαδήποτε άλλη επιλογή. Κι έτσι, όταν οι "εταίροι" μας άσκησαν τον αναμενόμενο ωμό εκβιασμό, καταντήσαμε να δεχτούμε ένα νέο μνημόνιο.

Ποιος όμως ήταν ακριβώς ο εκβιασμός που μας άσκησαν;

Από πολύ επίσημα χείλη ακούστηκε ότι το δίλημμα ήταν τρομακτικό: ένα κακό, κάκιστο μνημόνιο, ή μια άτακτη χρεοκοπία με έξοδο από το ευρώ. Το δεύτερο υποτίθεται ότι θα ήταν απόλυτα καταστροφικό και άρα η κυβέρνηση – με βαριά καρδιά – αποδέχτηκε το πρώτο.

Ειπώθηκε επίσης ότι υπήρχε και κάποια "λύση Σόιμπλε", που πρότεινε προσωρινή έξοδο από το ευρώ, αλλά και μόνο η σύνδεση ενός δρόμου για την Ελλάδα με το όνομα του κατεξοχήν βασανιστή της αρκεί για να την κάνει αποτρόπαια στα μάτια των πολιτών. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η απαράδεκτη σύνδεση που επιχειρείται του Σόιμπλε με την εναλλακτική λύση της ριζοσπαστικής εξόδου.

Το μνημόνιο, λοιπόν, εμφανίζεται ως μονόδρομος για μια ακόμη φορά. Είναι όμως έτσι; Τι πραγματικά πρότεινε ο Σόιμπλε;

Στη διαπραγματευτική ομάδα δεν μετέχω, ούτε και ποτέ είχα ενημέρωση για τα τεκταινόμενα στις διαπραγματεύσεις, άρα δε μπορώ να ξέρω από πρώτο χέρι τι έγινε στις συνομιλίες. Διαβάζω όμως τα δημοσιοποιημένα κείμενα. Στις 10 Ιουλίου κυκλοφόρησε ένα κείμενο από επίσημες γερμανικές πηγές, το οποίο παραθέτω στα αγγλικά και μεταφρασμένο στα ελληνικά, που φαίνεται να είναι το πραγματικό "δίλημμα Σόιμπλε" για την ελληνική κυβέρνηση.

Ο Σόιμπλε φαίνεται ότι έδωσε δύο επιλογές στην Ελλάδα.

Η πρώτη ήταν ουσιαστικά να υπογράψουμε μνημόνιο που θα περιλάμβανε σκληρή λιτότητα, ενισχυμένη με τρία ακόμη μέτρα: 1) τον σχηματισμό ταμείου 50 δις για την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, 2) την αναδιάρθρωση της κρατικής μηχανής υπό την εποπτεία της ΕΕ, 3) τον αυτόματο περιορισμό των δαπανών σε περίπτωση που οι στόχοι της λιτότητας δεν επιτυγχάνονται.

Η δεύτερη ήταν να υπάρξει προσωρινή έξοδος της Ελλάδας από την ΟΝΕ (για μια πενταετία), σε περίπτωση που δεν θα υπήρχαν εγγυήσεις για τη βιωσιμότητα του χρέους και την εκτέλεση του προγράμματος λιτότητας. Η προσωρινή έξοδος θα συνοδευόταν από αναδιάρθρωση του χρέους στη βάση της πρακτικής της Λέσχης του Παρισιού. Θα υπήρχε επίσης ανθρωπιστική βοήθεια για την αντιμετώπιση των άμεσων επιπτώσεων της εξόδου, καθώς και τεχνική βοήθεια που μάλλον θα ήταν η στήριξη της ισοτιμίας του νέου νομίσματος.

Επαναλαμβάνω ότι η προσωρινή έξοδος που προτείνει ο Σόιμπλε απέχει παρασάγγας από τη ριζοσπαστική έξοδο. Είναι πιθανό ο Σόιμπλε να ζητούσε την επιβολή όρων για να υπάρξει η στήριξη της νέας ισοτιμίας. Είναι επίσης πιθανό η διαγραφή του χρέους, αν συνέβαινε, να μην ήταν αρκετά βαθιά και επίσης να συνοδευόταν από δύσκολες διαδικασίες και όρους. Είναι βέβαιο, τέλος, ότι η πρότασή του δεν θα περιείχε ριζικά μέτρα αναδιάρθρωσης του τραπεζικού συστήματος σε δημόσια βάση και με τρόπο που να ευνοεί την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και τη σεισάχθεια των ιδιωτικών χρεών. 

Το πρόβλημα είναι αλλού. Είναι φανερό ότι η ελληνική κυβέρνηση, παρά τα όσα λέγονται, δεν πήγε κόντρα στον Σόιμπλε. Απλώς διάλεξε τον πρώτο δρόμο που της πρόσφερε ο οικονομικός προκουράτορας της Ευρώπης. Το κείμενο που ψηφίστηκε στη Βουλή βασίζεται ξεκάθαρα στην πρόταση Σόιμπλε: σκληρό μνημόνιο, ταμείο εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, νεοαποικιακή επιτήρηση, αυτόματος περιορισμός των δαπανών και πολλά άλλα τρομακτικά μέτρα, ιδίως για μια κυβέρνηση της Αριστεράς.

Ο Σόιμπλε τελικά επέβαλε τη θέλησή του. Το νέο, κάκιστο, μνημόνιο δεν αποτελεί διέξοδο που μας πρόσφεραν οι Γάλλοι "φίλοι" μας. Ο Σόιμπλε το καθόρισε και η διαπραγμάτευση ήταν για τις λεπτομέρειες.

Το πρόβλημα είναι όμως ακόμη μεγαλύτερο. Το υποτιθέμενο δίλημμα "μνημόνιο ή άτακτη χρεοκοπία και έξοδος από το ευρώ" δεν φαίνεται να τέθηκε ποτέ από τον Σόιμπλε. Άλλες ήταν οι επιλογές που μας έδωσε. Γιατί, λοιπόν, η ελληνική πλευρά αποφάσισε να ακολουθήσει τον πρώτο δρόμο του Σόιμπλε; Ποιός υπολόγισε το κόστος και τις επιπτώσεις των δύο επιλογών και με ποιά κριτήρια; Γιατί προτιμήσαμε να σκύψουμε το κεφάλι και να δεχτούμε ένα νέο μνημόνιο; Και πότε ενημερώθηκε ο ελληνικός λαός, ή ακόμη και τα συλλογικά όργανα του Σύριζα;

Τα ερωτήματα αυτά είναι αμείλικτα και απαιτούν απάντηση. Όλοι πλέον καταλαβαίνουν ότι η πλευρά μας πήγε απροετοίμαστη στις διαπραγματεύσεις, με τελείως λανθασμένη αντίληψη της "Ευρώπης". Ήταν απαραίτητο να υπάρχει Σχέδιο Β, με τεχνική επεξεργασία και άμεση λαϊκή συμμετοχή.

Ο δρόμος των μνημονίων που τελικά διάλεξε η κυβέρνηση θα τραυματίσει κι άλλο τη οικονομία και την κοινωνία και είναι πολύ πιθανό να αποδειχθεί ανεφάρμοστος. Ο Σύριζα θριάμβευσε στις εκλογές γιατί υποσχέθηκε απόρριψη των μνημονίων, βαθιά αλλαγή οικονομικής πολιτικής και ριζοσπαστικές τομές στην ελληνική κοινωνία. Η Ελλάδα συνεχίζει να τα χρειάζεται όλα αυτά, τίποτε δεν έχει αλλάξει. Έγινε όμως πλέον ξεκάθαρο ότι το πρόγραμμα του Σύριζα είναι παντελώς ανέφικτο χωρίς έξοδο από την ΟΝΕ.

Χρειαζόμαστε ολική αλλαγή στρατηγικής που θα στηρίζεται στη διαμόρφωση σχεδίου εξόδου από τη ΟΝΕ σε συνεχή διαβούλευση με τον ελληνικό λαό. Για να γίνει αυτό απαιτείται καταρχήν να συζητηθεί με ειλικρίνεια τι προτάθηκε στις διαπραγματεύσεις και πως πάρθηκε η απόφαση που τελικά οδήγησε στο νέο μνημόνιο. Στη συζήτηση αυτή πρέπει επειγόντως να συμμετέχουν τα όργανα και οι συλλογικότητες του Σύριζα.

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΠΟΥ ΕΘΕΣΕ Ο ΣΟΪΜΠΛΕ

«Σχόλια σχετικά με τις τελευταίες ελληνικές προτάσεις», 10 Ιουλίου 2015

Στις 9 Ιουλίου η Ελλάδα κατέθεσε μία λίστα προτάσεων, οι οποίες βασίζονται στο τελευταίο προσχέδιο της Τρόικας, που είχε συνταχθεί για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης από το EFSF. Ωστόσο, η Ελλάδα δεν ήταν σε θέση να ολοκληρώσει την αξιολόγηση, για την ενίσχυση της μακροπρόθεσμης οικονομικής μεγέθυνσης και της βιώσιμης ανάπτυξης. Μεταξύ αυτών, η μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας, η μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα, οι ιδιωτικοποιήσεις, τραπεζικός τομέας, οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις δεν επαρκούν.

Αυτές οι προτάσεις έχουν σοβαρές ελλείψεις σημαντικών μεταρρυθμίσεων. Για αυτό αυτές οι προτάσεις δεν μπορούν να αποτελέσουν βάση για ένα εντελώς καινούριο, τριετές πρόγραμμα του ESM, όπως αιτήθηκε η Ελλάδα. Χρειαζόμαστε μία καλύτερη, βιώσιμη λύση, διατηρώντας το ΔΝΤ εν ενεργεία. Αυτές είναι οι δύο επιλογές:

1. Οι ελληνικές αρχές να βελτιώσουν γρήγορα και σημαντικά τις προτάσεις τους, με την πλήρη στήριξη της Βουλής τους. Οι βελτιώσεις πρέπει να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη, να διαβεβαιώσουν την βιωσιμότητα του χρέους και την επιτυχή εφαρμογή του προγράμματος, ώστε να διασφαλιστεί η πρόσβαση στις αγορές μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος. Οι βελτιώσεις περιλαμβάνουν:

α) Μεταφορά ελληνικών περιουσιακών στοιχείων ύψους 50 δισ. ευρώ σε ένα εξωτερικό ταμείο (trust fund) όπως το Ινστιτούτο Ανάπτυξης στο Λουξεμβούργο, ώστε να ιδιωτικοποιηθούν και να μειωθεί το χρέος.

β) την ενίσχυση της  ικανότητας και  αναμόρφωση της ελληνικής διοίκησης  υπό την επιτροπεία της Κομισιόν για την ορθή εφαρμογή του προγράμματος

γ) αυτόματες περικοπές δαπανών σε περίπτωση που δεν επιτυγχάνονται οι στόχοι για μείωση του ελλείμματος.

Παράλληλα, μια σειρά μορφών χρηματοδότησης που θα τεθούν από κοινού για να γεφυρωθεί το χρονικό χάσμα μέχρις ότου θα μπορούσε να γίνει μια πρώτη εκταμίευση στο πλαίσιο του ενισχυμένου προγράμματος. Αυτό σημαίνει ότι το υφιστάμενο ρίσκο της μη σύναψης ενός νέου προγράμματος με τον ESM θα πρέπει να βαραίνει την Ελλάδα, όχι τις χώρες της Ευρωζώνης.

2) Σε περίπτωση που η βιωσιμότητα του χρέους και η αξιόπιστη προοπτική εφαρμογή δεν μπορούν να διασφαλιστούν εκ των προτέρων η Ελλάδα θα πρέπει, μέσω ταχέων διαπραγματεύσεων, να τεθεί σε ένα timeout από την Ευρωζώνη, με ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους, εάν είναι απαραίτητο, με τρόπο που προσιδιάζει στην προσφυγή  σε ένα θεσμό όπως λχ η Λέσχη των Παρισίων - τουλάχιστον κατά τα επόμενα 5 χρόνια. Μόνο αυτή η λύση θα μπορούσε να επιτρέψει επαρκή αναδιάρθρωση του χρέους, η οποία δεν θα ήταν σύμφωνη με την ένταξη σε μια νομισματική ένωση.

Αυτή η λύση θα συνοδεύεται από στήριξη για την Ελλάδα ως κράτος-μέλος της ΕΕ και για τους Έλληνες πολίτες, με ενίσχυση της ανάπτυξης, ανθρωπιστική και τεχνική βοήθεια στα επόμενα χρόνια. Θα πρέπει επίσης να συνοδεύεται από τον ανορθολογισμό όλων των πυλώνων της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης και από συγκεκριμένα μέτρα για την ενίσχυση της διακυβέρνησης της Ευρωζώνης.

                                                                                     Για την αντιγραφή

                                                                                     Δημήτρης Τουμαράς

OXI ΛΙΤΟΤΗΤΑ- OXI ΜΝΗΜΟΝΙΑ -ΟΧΙ ΥΠΟΤΑΓΗ

Ένας πρωθυπουργός στα όρια της «αλήθειας» του. Του Θανάση Σκαμνάκη

Ο πρωθυπουργός βγήκε χθες βράδυ στην ΕΡΤ να εξηγήσει στην ελληνικό λαό τι ακριβώς συμβαίνει. Και δεν εξήγησε σχεδόν τίποτα. Η Αριστερά βέβαια δεν έχει λόγο να επιχαίρει. Δεν μπορεί να πανηγυρίζεις όταν πέφτει η πολυκατοικία επειδή το υπόγειό σου απέκτησε ταράτσα. 


Στην πραγματικότητα, ο πρωθυπουργός είπε στη συνέντευξή του πως η συμφωνία είναι μεν κακή αλλά όχι τόσο όσο λένε. Κι ύστερα, με την βοήθεια των δύο δημοσιογράφων (οι οποίοι ή δεν είχαν διαβάσει τι περιέχει το νέο μνημόνιο ή δεν ήθελαν να ενοχλήσουν επί της ουσίας το συνομιλητή τους ή είχαν συμφωνήσει μαζί του εκ των προτέρων το πλαίσιο των ερωτήσεων) δεν ασχολήθηκε με τα αρνητικά, δεν μας εξήγησε σε τι ακριβώς συνίστανται. Μας είπε μόνο τα όσα κατάφερε να αποσπάσει. Κι αν δεν ήταν κάποιος υποψιασμένος, θα νόμιζε πως όσα βασανιστήρια υπέστη στις Βρυξέλλες ο πρωθυπουργός δεν ήταν για να υπογράψει ένα κατάπτυστο μνημόνιο, αλλά για να καταφέρει να αποσπάσει μια συμφωνία που δεν είναι άριστη αλλά δεν είναι και τραγική, ίσως μάλιστα ούτε καν κακή.

Όλος ο πρωθυπουργικός λόγος ήταν μια αντίφαση. Ενώ έλεγε ξανά και ξανά πως πρόκειται για μια εκβιαστική κακή συμφωνία επιχειρηματολογούσε για τα καλά της, ενώ μίλαγε για τα λάθη κατά τη διαπραγμάτευση υπερασπιζόταν το τελικό αποτέλεσμα με τη λογική του μικρότερου κακού, ενώ δημιουργούσε την εικόνα της ΕΕ των εκβιαστών ορκιζόταν, είναι αλήθεια όχι πλέον με τη θέρμη του παρελθόντος, στην Ευρώπη που αλλάζει κλπ., ενώ διατηρούσε κάτι από την αμεσότητα του λόγου της περιόδου πριν το δημοψήφισμα επαναλάμβανε συχνά στερεότυπα του τύπου «θα είμαι ειλικρινής», «δεν θέλω να πω ψέματα στον ελληνικό λαό», έκανε συχνά φραστικά λάθη, αποτέλεσμα εσωτερικής ταραχής και αβεβαιότητας.

Το χειρότερο όλων όμως ήταν πως ταύτισε την έξοδο από την ευρωζώνη με την πρόταση Σόϊμπλε και όσους σήμερα διαφωνούν και καταψηφίζουν πως επιλέγουν την καταστροφή. Αυτό συνιστά αλλαγή ηθικού κώδικα.

Και δεν έπεισε! Πώς ήταν δυνατόν άλλωστε;

Αλλά για να δούμε και την άλλη πλευρά των πραγμάτων. Ήταν η εικόνα ενός ηγέτη ο οποίος βγήκε πριν λίγο από την αίθουσα των ψυχολογικών βασανιστηρίων. Δεν είχε σημάδια από κάψιμο με τσιγάρο στο δέρμα, δεν είχε πληγές να αιμορραγούν, αλλά το βλέμμα και ο λόγος του πυορροούσαν.

Ωστόσο, όσο κι αν συμπονάει κανείς τον πόνο του συγκεκριμένου ανθρώπου, δεν ξεχνάει πως είναι ο πρωθυπουργός της χώρας, που οδηγεί, και τη χώρα και το λαό, σε μια σκοτεινή εποχή. Και την Αριστερά, όλη την Αριστερά σε φοβερούς κινδύνους νέας ιστορικής υποχώρησης.

Βρέθηκε αντιμέτωπος με μια ιστορική ευκαιρία. Πήρε το 62% του ελληνικού λαού και την έγκριση ενός ακόμα μεγαλύτερου ποσοστού. Και τρόμαξε με αυτό που πήρε. Δεν μπόρεσε να σηκώσει το βάρος του. Δεν μπορεί κανείς να υποτιμήσει, θα ήταν ανόητος, τον μεγάλο όγκο της γερμανικής και ευρωπαϊκής συμμορίας. Αλλά τα μεγάλα γεγονότα ορίζονται από τη σύγκρουση μεγάλων δυνάμεων. Όποιος ονειρεύεται συγκρούσεις σε ήπιους ιπποτικούς τόνους, με αβρές δέσποινες να επευφημούν από τον εξώστη, ονειρεύεται απλώς…

Οι ιστορικοί ηγέτες ξεχωρίζουν (και αναδεικνύονται) από την ικανότητά τους να ξεχωρίζουν την ιστορική στιγμή, τότε που χρειάζονται αποφάσεις οι οποίες ορίζουν την έκβαση των γεγονότων, ποια είναι τα πραγματικά και ουσιαστικά διλήμματα και ποια τα πλαστά ή δευτερεύοντα.

Ο Αλέξης Τσίπρας απάντησε στα δευτερεύοντα που του έθεσαν οι ανακριτές του και αρνήθηκε, δεν μπόρεσε να δει, το ουσιαστικά που του έθετε ο λαός του. Και ηττήθηκε. Όχι ως διαπραγματευτής αλλά και ως ηγέτης. Ηγέτης του κόμματός του, ηγέτης της χώρας του, ηγέτης της Αριστεράς. Και δεν δικαιούται τώρα να ζητά από το κόμμα του, το λαό και την Αριστερά να τον υποστηρίξει, καθ’ οιονδήποτε τρόπο. Έκλεισε ουσιαστικά τον κύκλο του ως πολιτικός.

Η ΕΕ, η ευρωζώνη, οι Γερμανοί, υπέστησαν μια ανεπανόρθωτη φθορά (κι αυτό θα το αποδώσουμε στον Αλέξη Τσίπρα και στους χειρισμούς του, ανεπιτυχείς ως προς το αποτέλεσμα αλλά αποκαλυπτικούς ως προς τη διαδικασία).

Υποχρεώθηκαν να αποκαλύψουν την πραγματική εγκληματική τους φύση μπροστά σε όλη την ανθρωπότητα. Και δεν το ξεχνούν. Ο έλληνας πρωθυπουργός έχει καταχωριστεί στο είδος προς εξόντωση. Θα κάνει τη βρώμικη δουλειά για την οποία υπέγραψε. Θα συρθεί πιθανώς σε συμφωνίες, τυπικές ή άτυπες, με την τρόικα εσωτερικού, με τον φίλο του Γιούνκερ Στ. Θεοδωράκη, με τον ρέηντζερ της ΝΔ που ζητούσε να υπογραφεί οποιαδήποτε συμφωνία, με την κόρη του λίγου ΠΑΣΟΚ, με όλον τον πολιτικό εσμό που χλεύασε - ήδη αποσπά λόγια συμπάθειας από τον Άδωνι, τον Ευρ. Στυλιανίδη, τα κανάλια κ.α. Κι όταν τελειώσει το παιχνίδι θα τον “αποχωρήσουν” απογυμνωμένο από κάθε κύρος και πολιτική υπόσταση. Στη μαφία δεν ξεχνούν όσους δεν υποτάσσονται. Ακόμα περισσότερο εκείνους που κάνουν το λάθος να υποχωρήσουν και να χάσουν έτσι την όποια δύναμη αντίστασης διαθέτουν και το ηθικό κύρος.

Αν δεις τα γεγονότα πιο ψύχραιμα και πιο γενικά, θα εκτιμήσεις πως επί του προκειμένου έχουμε να κάνουμε με έναν ηγέτη και ένα κόμμα που έφτασε στο όριό του.

Από την ημέρα της εκλογής του πήγε σε μια διαπραγμάτευση χωρίς ισχύ, με αυταπάτες, με όρκους πίστης στα φαντασιακό ευρωπαϊκό οικοδόμημα στο οποίο μόνο αφελείς και πρώην στελέχη του “εσωτερικού” πιστεύουν, χωρίς εναλλακτικό σχέδιο, χωρίς διαπραγματευτικά ατού. Η προσέγγισή του ήταν πιο κοντά στην αστική τάξη και την πολιτική της, μια πολιτική κατευνασμού και απόσπασης κάποιων παραχωρήσεων, και πολύ μακρυά από τις ανάγκες των εργαζομένων.

Βρέθηκε αντιμέτωπος με ωμούς εκβιασμούς, υψώθηκε για μια στιγμή στο ύψος μιας εθνικής αξιοπρέπειας, έδωσε την ευκαιρία στον ελληνικό λαό να εκφράσει τη διάθεση του να αντισταθεί και να παλέψει, αλλά τρόμαξε από αυτό που είδε.

Αυτό είναι εξάλλου και το όριο μιας ρεφορμιστικης λογικής και πολιτικής που αναζητά εναγωνίως το έδαφος του κάθε φορά συμβιβασμού και όχι την προοπτική μιας απελευθερωτικής σύγκρουσης. (Άσχετα αν αυτή η νεοφιλελελυθερη Ευρώπη δεν ανέχεται ούτε τους ρεφορμιστικούς συμβιβασμούς και κάνει τις παρόμοιες πολιτικές να δείχνουν ως επανάσταση).

Περίμενε ένα αποτέλεσμα μισό-μισό, το οποίο θα μπορούσε να διαχειριστεί πολιτικά με τη γραμμή που ήδη είχε, ο ελληνικός λαός δεν θέλει ανατροπές άρα και εγώ όποιο συμβιβασμό κάνω, με “ρεαλισμό” “υπευθυνότητα” και άλλα σχετικά, θα ανταποκρίνεται σε αυτή την επιθυμία του λαού.

Αλλά η επιθυμία του λαού ήταν άλλη. Κι αυτό το μεγάλο ΟΧΙ είναι που σήμερα δημιουργεί τους σεισμούς στο ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση, αυτό είναι που εκθέτει ανεπανόρθωτα τον πρωθυπουργό, αυτό είναι που δημιουργεί τα νέα δεδομένα.

Το ΟΧΙ αυτό δεν είναι ένα συμπτωματικό γεγονός. Ο Αλέξης Τσίπρας έχασε την ιστορική ευκαιρία, και συμπαρασύρει προς την κατολίσθηση την Αριστερά. Αλλά ο λαός που ξεπέρασε τις ολιγωρίες των ηγετών του, έδωσε ένα συγκλονιστικό παρόν που δεν διαγράφεται, ούτε από τη συλλογική μνήμη ούτε από τις αγωνιστικές παρακαταθήκες της Αριστεράς.

Η Αριστερά βέβαια δεν έχει λόγο να επιχαίρει. Δεν μπορεί να πανηγυρίζεις όταν πέφτει η πολυκατοικία επειδή το υπόγειο σου απέκτησε ταράτσα. Θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια ανάταξης από αυτή την απογοήτευση που σκορπάει η κυβερνητική υποχώρηση.

Ωστόσο, οι ανακατατάξεις που συντελούνται σε όλους τους χώρους των αριστερών κομμάτων και κινήσεων, του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένου, οι ανακατατάξεις κυρίως που συντελούνται στη συνείδηση του ελληνικού λαού, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για ανασυγκρότηση και αναγέννηση του λαϊκού κινήματος, των ριζοσπαστικών και επαναστατικών ρευμάτων, κινήσεων και κινημάτων, τη δυνατότητα μιας ενωτικής πολιτικής διεξόδου, από την κρίση της Αριστεράς αλλά και από την κρίση της χώρας. Με όλες τις δυσκολίες.

Είμαστε, και πάλι, όλοι ενώπιον των ευθυνών μας. Και θα κριθούμε.

 Για την αντιγραφή

Δημήτρης Τουμαράς