Οι εξελίξεις με αφορμή την επιστράτευση των εκπαιδευτικών και
μόνο στη σκέψη απεργίας καθώς και όσα ακολούθησαν ( στάση ΜΜΕ και προσπάθεια δημιουργίας κοινωνικού αυτοματισμού
ενάντια στους “κακούς καθηγητές” , στάση
ΑΔΕΔΥ και εργατοπατέρων με τη προκήρυξη
απεργίας –άλλοθι στις 14/5 και στάσης εργασίας στις 16/5, ουσιαστική επαναφορά σε καθεστώς “ αποφασίζουμε και διατάζουμε” καθως
και η στάση χιλιάδων εκπαιδευτικών μέσα από τις αποφάσεις των κατά τόπους ΕΛΜΕ υπέρ της απεργίας) με κάνουν :
-Να ζητήσω από το Δ.Σ. του συλλόγου να απευθύνει
αίτημα στην ΠΟΕΔΗΝ για απεργία στις 17/5 ενάντια στον ολοκληρωτισμό
που επιβάλετε από την άθλια συγκυβέρνηση απέναντι σε κάθε έννοια κοινωνικού και
εργατικού δικαιώματος.
-Σε περίπτωση μη ανταπόκρισης
από την «ομοσπονδία μας;» την προκήρυξη 8ωρης στάσης εργασίας για τη Παρασκευή 17/5 και επανεκτίμηση αμέσως μετά για καθορισμό της δράσης μας.
-Την επαφή με τις ΕΛΜΕ
του νομού προκειμένου να συντονίσουμε τις δράσεις μας.
Τέλος αξίζει να διαβάσετε το παρακάτω άρθρο και να σταθείτε
κυρίως στο τέλος που συμπυκνώνει και ΤΟ ΔΙΛΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ:
ΔΗΛΩΣΗ των εκπροσώπων
των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ-ΚΙΝΗΣΕΩΝ-ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΩΝ στο Γ.Σ. της
ΑΔΕΔΥ
Ηλία Σμήλιου, Ζέτας Μελαμπιανάκη, Αντώνη Ναξάκη
Κι έρχεται η στιγμή ν’ αποφασίσεις
με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις…
Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία του εργατικού και λαϊκού
κινήματος που μια απόφαση μπορεί να είναι καταλυτική για την πορεία των
πραγμάτων, μπορούν «ν’ αλλάξουν τον ρου της ιστορίας».
Μια τέτοια στιγμή, σε μια τέτοια εποχή ζούμε οι
εργαζόμενοι στο Δημόσιο κι όλη η ελληνική κοινωνία. Η απεργία των εκπαιδευτικών
της Δ.Ε., με το περιεχόμενο και τη μορφή που προτείνεται μπορεί πραγματικά να
αποτελέσει το έναυσμα ενός παλλαϊκού ξεσηκωμού που θα οδηγήσει στην πτώση της
τρικομματικής χούντας που μας κυβερνά και τη συνολική ανατροπή της αντιλαϊκής
πολιτικής κυβέρνησης-Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ.
Γιατί η απεργία των εκπαιδευτικών της Δ.Ε. έρχεται με
τα αιτήματά της να αμφισβητήσει τον πυρήνα της πολιτικής του κεφαλαίου, της πιο
βάρβαρης στη σύγχρονη ιστορία επίθεσης στα δικαιώματα της εργαζόμενης
πλειοψηφίας. Και σαν τέτοια μπορεί να συνεγείρει, να ενώσει στους δρόμους του
αγώνα τους εκπαιδευτικούς με τους μαθητές, τους φοιτητές, τους άνεργους, τους
εργαζόμενους σε δημόσιο κι ιδιωτικό τομέα. Κι όχι σε μια ακόμη 24ωρη απεργία
(δίπλα στις καμιά 30αριά ξεκομμένες τέτοιες που μέχρι τώρα κάναμε…) αλλά σ’
έναν αγώνα διαρκείας, δυναμικό, ανυποχώρητο, αποφασιστικό, σ’ έναν αγώνα που
μπορεί να είναι νικηφόρος.
Γι αυτό κεφάλαιο και πολιτικοί του εκπρόσωποι
αποφάσισαν να τον χτυπήσουν με τον πιο άγριο τρόπο, με κάθε όπλο που διέθεταν.
Πρώτα απ’ όλα μέσα από τα άθλια Μ.Μ.Ε., στην κατεύθυνση του κοινωνικού
αυτοματισμού. Στη συνέχεια με την απαγόρευση ενός ακόμη εργατικού αγώνα, με τη
χρήση ολοκληρωτικής έμπνευσης νομοθετικών πράξεων και την προληπτική(!!!)
επιστράτευση των καθηγητών.
Μα δεν τους έφταναν αυτά τα όπλα. Χρειάζονταν κι
εχθρούς στο εσωτερικό του εργατικού κινήματος. Και δυστυχώς βρήκαν μπόλικους
πρόθυμους στην Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ, στη συνεδρίασή της στις 13/5. Βρήκαν κι αυτούς
που στην πρόταση της ΟΛΜΕ (και της ΔΟΕ) για πανδημοσιοϋπαλληλική-πανεργατική
απεργία στις 17 του Μάη, αντιπρότειναν απεργία στις 14/5 (ΠΑΜΕ). Μια απεργία
χωρίς στην ουσία κανένα επίδικο και με πρόδηλα τα χαρακτηριστικά της παταγώδους
αποτυχίας. Βρήκαν φυσικά και τους συνήθεις ύποπτους στην προκήρυξη τέτοιων
αγώνων (ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ) που έσπευσαν να αποδεχτούν την αντιπρόταση.
Όμως ο φθόνος, ο τρόμος και το ξεπούλημα αποδείχθηκαν
όπλα λιγότερο ισχυρά απ’ την αξιοπρέπεια των εκπαιδευτικών της Δ.Ε., που δυο
μέρες τώρα, μέσα από μαζικότατες Γενικές Συνελεύσεις, επικύρωσαν την πρόταση
της ΟΛΜΕ κι έστειλαν στα αζήτητα της ιστορίας κάθε άλλη πρόταση διαχείρισης και
τελικά εκτόνωσης του αγώνα.
Οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ-ΚΙΝΗΣΕΙΣ-ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ καλούμε την Ε.Ε.
της ΑΔΕΔΥ, έστω κι αυτή την ύστατη στιγμή, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων
και να κηρύξει 24ωρη απεργία την Παρασκευή 17 Μάη.
Τέρμα πια οι αυταπάτες
ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες!
Δημήτρης Τουμαράς
μέλος Δ.Σ. εργαζομένων
