Οι «βρομιάρηδες Έλληνες» και τα λεξικά του ρατσισμού

 

Διονύσης Ελευθεράτος

«Όπου κι αν μετανάστευσαν, οι Έλληνες κέρδισαν το σεβασμό με την  εργατικότητα και τη συμπεριφορά τους. Δεν ήταν λαθραίοι, δεν παρανομούσαν».

Κατά πόσο αληθεύει αυτό το ευρύτατα διαδεδομένο κλισέ; Πρώτη βασική επισήμανση: Είναι διάτρητος ο ισχυρισμός πως οι συμπατριώτες μας μετανάστευαν πάντοτε «κανονικά και με το νόμο». Όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Μιχάλη Τσάκαλον «Η σύγχρονη ελληνική μετανάστευση (σ.σ: μήπως έπεται και... πιο σύγχρονη;) μεταξύ θεωρίας και εμπειρίας», έχει εξακριβωθεί πως ήσαν «λαθραίοι» 50.000 Έλληνες εξ όσων αναζήτησαν την τύχη τους στις ΗΠΑ και την Αυστραλία, την περίοδο 1950 -1974. Αμφιβάλλει κανείς ότι ο πραγματικός αριθμός είναι απείρως μεγαλύτερος του επισήμως εξακριβωμένου, όπως συμβαίνει πάντα;

Δεύτερη: Το «προφίλ» του φιλήσυχου, επαινούμενου Έλληνα μετανάστη είναι πραγματικό ...ανέκδοτο, όταν μιλάμε για την Αμερική και την Αυστραλία του πρώτον μισού του 20ου αιώνα. Ακολουθεί εκτενές «αφιέρωμα» στα της Αμερικής. Ως προς την Αυστραλία, υπενθυμίζουμε τα λόγια του γηγενούς υφυπουργού προεδρίας, το 1925, για τους Έλληνες του Κουίνσλαντ: «Δεν επιδίδονται σε καμιά χρήσιμη εργασία, η οποία θα διεκπεραιωνόταν λιγότερο καλά χωρίς τη βοήθεια τους (...) Κοινωνικά και οικονομικά αυτός ο τύπος του μετανάστη συνιστά απειλή για την κοινότητα. Θα ήταν προς όφελος της πορείας, αν η είσοδος τους απαγορευόταν ολοσχερώς».

Διαφοροποιήθηκε βεβαίως η εικόνα του «μέσου» Έλληνα μετανάστη στα μεταπολεμικά χρόνια. Αποδείχθηκε όμως περίτρανα στη Γερμανία πως «άψογος μετανάστης» δεν σημαίνει κατ' ανάγκη «σεβαστός μετανάστης»: Οι Έλληνες της Γερμανίας ακόμη διηγούνται ιστορίες υπεροπτικής και ρατσιστικής αντιμετώπισης τους. Αξίζει πάντως τον κόπο να ασχοληθούν με αυτήν την αλλαγή του «προφίλ» των Ελλήνων μεταναστών όσοι «διυλίζουν» τα γονίδια των ανθρώπων για να βρουν εξηγήσεις, αντί να εστιάζουν στις συνθήκες της ζωής τους!

Κάποτε οι Έλληνες μετανάστευαν «κουβαλώντας» μαζί τους πρότυπα ζωής και κώδικες επιβίωσης που κυριαρχούσαν στη χώρα του Γιαγκούλα και των Ρετζαίων, αλλά και τα τραύματα μιας κοινωνίας, την οποία κάθε τόσο μάστιζαν πόλεμοι (1897, 1912-13, 1919-22). Ε, δεν «κουβαλούσαν» τα ίδια οι Έλληνες που έφευγαν, δεκαετίες αργότερα, από τη χώρα της αντιπαροχής και της αστυφιλίας. Προς την παραβατικότητα - εγκληματικότητα τους ωθούσαν και οι κακές συνθήκες, υπό τις οποίες πάσχιζαν να ζήσουν στις πρoπoλεμικές ΗΠΑ.

Δεν συνέβαινε το ίδιο στη μεταπολεμική Γερμανία που ήλεγχε τους μετανάστες με σχολαστικότητα αντίστοιχη μιας... φυλακής υψίστης ασφαλείας, παρέχοντας τους όμως τα βασικά: Δουλειά, ασφάλιση, κατάλυμα. Εκεί μειώνονταν δραματικά τα ισχυρά κίνητρα για «παρατράγουδα», όπως και οι... σχετικές ευκαιρίες. Στην εποχή, όμως, του (αλά Δένδια) «Ξένιου Δία», δύσκολα διαβάζεται σωστά και η ημέτερη μεταναστευτική ιστορία...

Προκατάληψη, εκμετάλλευση, περιθωριοποίηση και ρατσισμός

Αυγουστιάτικα κατέφθασαν στην Αθήνα τα χαρμόσυνα μαντάτα: Τελεσφόρησε η παρέμβαση της πρεσβείας στο Παρίσι και απαλείφθηκαν από γαλλικό λεξικό οι προδήλως ρατσιστικές ερμηνείες του όρου «Έλληνας». Ποιες ερμηνείες; «Παλιάνθρωπος», «απατεώνας», «λωποδύτης»!...

Πόσο παλιός ήταν ο... νικητήριος εκεί­νος Αύγουστος; Μήπως να τον αναζητή­σουμε στα χρόνια της πρωθυπουργίας του Κωλέττη, αρχηγού του Γαλλικού Κόμματος, στον οποίον όλο και κάποια χάρη θα έκανε το Παρίσι; Όχι. Δεν πρόκειται για τον 19ο αιώνα... Ούτε καν για τον Με­σοπόλεμο, όταν οι Ευρωπαίοι μάθαιναν άφθονες αιματηρές ιστορίες σχετικές με τη δράση της τελευταίας «γενιάς» (1920-1935) των Ελλήνων λήσταρχων.

«Ας το πάρει το ποτάμι», λοιπόν, εν προ­κειμένω ο Σηκουάνας... Πρόκειται για εποχή εντυπωσιακά μεταγενέστερη: Αρχές Αυ­γούστου του 1960! Ο «εξευγενισμός» του λεξικού, μάλιστα, πιθανότατα θα είχε συ­ντελεστεί πολλά χρόνια αργότερα, εάν το 1960 δεν ήταν έτος - επισφράγισμα των θερμότατων σχέσεων του κυβερνητικού κόμματος της ΕΡΕ με τη Γαλλία.

Λίγες εβδομάδες προτού «σβηστούν» οι επίμαχες ερμηνείες, ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής είχε επισκεφθεί το Παρί­σι. Η «απόλυτος επιτυχία των συνομιλιών» που είχε με τον πρόεδρο Ντε Γκολ βρή­κε τη... μεγαλειώδη αντανάκλαση της στη μέγιστη οικονομική επιτυχία της γαλλικής εταιρείας ΠΕΣΙΝΕ, στην Αθήνα, στις 27 Αυγούστου 1960. Την ημέρα εκείνη υπο­γράφηκε η σκανδαλώδης σύμβαση ΠΕ­ΣΙΝΕ - ελληνικού κράτους, εξ αιτίας της οποίας λίγα χρόνια αργότερα (Φεβρουά­ριος του '65) η Βουλή θα παρέπεμπε σε Ει­δικό Δικαστήριο τους Κ. Καραμανλή, Π. Παπαληγούρα και Ν. Μάρτη. Άλλο αν ο αρχηγός και οι δυο υπουργοί της ΕΡΕ δεν κάθισαν ποτέ σε εδώλιο.

Εν ολίγοις, οι Γάλλοι το 1960 απάλλα­ξαν το λεξικό τους από τον χονδροειδή ρα­τσισμό εναντίον των Ελλήνων, όχι επει­δή τον έκριναν παρωχημένο, απάνθρωπο, ανόητο, αλλά διότι οι πολιτικές - οικονομι­κές σχέσεις των δυο χωρών επέτρεπαν ένα ανώδυνο χατίρι εκ μέρους του Ντε Γκολ και του πρωθυπουργού Ντεμπρέ...

Φλας μπακ σε έναν άλλον Αύγουστο, πολύ παλιότερο. Εκείνον του 1918. Στις αρ­χές του μήνα και επί τρία μερόνυχτα, στο Τορόντο του Καναδά, ένα έξαλλο πλήθος πολλών χιλιάδων ανθρώπων βιαιοπραγού­σε εναντίον των Ελλήνων μεταναστών της πόλης. Τραυματίστηκαν σοβαρά ακόμη και γυναίκες, καθώς και ανήλικα παιδιά. Πολ­λά καταστήματα Ελλήνων καταστράφηκαν. Σε σημερινές τιμές, οι συνολικές ζημιές ανήλθαν σε 1,25 εκατομμύριο δολάρια.

Το 1/5 όσων συμμετείχαν στο πογκρόμ ήταν στρατιώτες, οι οποίοι είχαν επιστρέ­ψει από τα χαρακώματα του Α' Παγκο­σμίου Πολέμου που όδευε προς το τέ­λος του. Γιατί τιμωρήθηκαν, τόσο βάναυ­σα, οι Έλληνες; Για τη σημαντική καθυ­στέρηση, με την οποία η Ελλάδα εισήλθε στον πόλεμο - ήταν Ιούνιος του 1917. Μό­νη αιτία; Ασφαλώς όχι.

θα ήταν μάλλον ανεπαρκής ως «κινη­τήρια δύναμη» αυτού του πογκρόμ η προ­αναφερθείσα πολιτική - πολεμική παρά­μετρος, εάν στο Τορόντο δεν είχε ήδη δι­αμορφωθεί, προ ετών, κλίμα εχθρικό για τους «slackers»: Τους «τεμπέληδες», «χα­λαρούς» μετανάστες από την Ελλάδα, οι οποίοι συνήθως δούλευαν ως μάγειροι και σερβιτόροι, αποφεύγοντας τις σκλη­ρότερες εργασίες των υλοτόμων, φορ­τοεκφορτωτών, βιομηχανικών εργατών. Πολλοί μάλιστα αποκτούσαν καταστή­ματα. Εντυπωσιακά πολλοί...

Σύμφωνα με τον Τομ Γκάλαντ, πανεπι­στημιακό καθηγητή και μελετητή της νεο­ελληνικής ιστορίας, οι Έλληνες μετανάστες το 1918 κατείχαν το 35% των καφενείων και εστιατορίων του Τορόντο, αν και αντι­προσώπευαν μόλις το 0,5% του πληθυσμού του (Athens News, 12 Ιουλίου 2010). Ευη­μερούσαν λοιπόν σε αξιοπρόσεκτο βαθμό οι «οκνοί» Έλληνες του Τορόντο, σε επο­χές κατά τις οποίες πολεμούσαν στην Ευ­ρώπη 620.000 Καναδοί. Εξ αυτών μάλιστα, μέχρι τη λήξη του Α' Παγκοσμίου, έμελλε να σκοτωθούν 67.000 και να τραυματιστούν 173.000. Εν ολίγοις, μόνο τέσσερις στους δέκα επέστρεψαν σωματικά ακέραιοι!

Η ευημερία των «slackers» αντιπροσώ­πευε την εξαίρεση στον κανόνα των συνθη­κών ζωής των Ελλήνων μεταναστών στη Β. Αμερική, την εποχή εκείνη. Την εκλάμβα­ναν δε ως πρόκληση οι στρατιώτες που επέ­στρεφαν στα σπίτια τους, ψυχικά πληγωμέ­νοι, ενίοτε σωματικά σακατεμένοι, συχνά βυθισμένοι σε μεταπολεμικά οικονομικά αδιέξοδα. Ο θυμός των οικογενειών των στρατιωτών και η προϋπάρχουσα εχθρό­τητα για τους «φυγόπονους» αλλά «καταφερτζήδες» Έλληνες συνέθεσαν το εκρη­κτικό μείγμα...

Παρουσιάζει αναλογίες το πογκρόμ του 1918 με τη σύγχρονη Ελλάδα; Ασφαλώς ―αρέσει δεν αρέσει!

«Προνομιούχους» και «ευκατάστα­τους» δεν χαρακτηρίζεις φυσικά τους πα­κιστανούς μαγαζάτορες της Νίκαιας, που πασχίζουν να επιβιώσουν στην Ελλάδα της ένδειας και των Μνημονίων, αντιμετωπίζο­ντας κι έναν πρόσθετο «εχθρό». Τον περι­έγραψε μιλώντας στα Νέα (3 Ιουλίου) ένας εξ αυτών, ο Ιμπραήμ Μουχάμαντ, που βρί­σκεται επί 18 χρόνια στην Ελλάδα και ο οποίος διατηρεί κατάστημα, καθ' όλα νό­μιμο: «Χάσαμε κοντά στα δύο τρίτα των πε­λατών μας. Δεν φταίει τόσο η κρίση όσο ο φόβος. Δεν κυκλοφορούν πολύ πλέον οι με­τανάστες».

Υπό αυτήν την έννοια, ο Μουχάμαντ και οι «ομόλογοι» του δεν μοιάζουν πολύ με τους παλιούς Έλληνες καταστηματάρχες του Τορόντο. Οι Καναδοί όμως εκείνοι που επικροτούσαν τη ρατσιστική τρομοκρατία παρουσιάζουν ομοιότητες με όσους Έλλη­νες χαίρονταν -ανοιχτά ή ανομολόγητα-προσφάτως, όταν τα φασιστοειοή εκφόβιζαν τους μετανάστες μαγαζάτορες, με «τελεσίγραφα». Κοινός παρονομαστής; Μα η ανέξοδη και αδιέξοδη «ευχέρεια» του πάμ­φτωχου ή του άνεργου να στρέφεται ενα­ντίον, όχι των πολιτικών και οικονομικών ελίτ που του έχουν αφαιρέσει σχεδόν κά­θε «θέση στον ήλιο», αλλά του ξένου τον οποίο «βλέπουν» δυο- τρεις ηλιαχτίδες...

Να και η δεύτερη «ευχέρεια», την οποία προσφέρει η μέθοδος της αναζήτησης απο­διοπομπαίων: Τα θύματα είναι «ένοχα», σε κάθε περίπτωση! Βολοδέρνουν στην εξα­θλίωση; Πρέπει να εξαφανιστούν ―αυτά, όχι η εξαθλίωση― διότι σήμερα προσβάλ­λουν την αισθητική μας κι αύριο πιθανόν το πορτοφόλι ή τη ζωή μας. Δεν είναι εξα­θλιωμένα; Να πάνε στον αγύριστο διότι δεν δικαιούνται να μην είναι «οι τελευταί­οι τροχοί της άμαξας»...

Κάτι ανάλογο συνέβαινε και με τους Έλληνες μετανάστες στη Βόρεια Αμερι­κή, στα πρώτα χρόνια και στις πρώτες δε­καετίες του 20ού αιώνα: Εάν την επίθεση στο Τορόντο την τροφοδότησε η απέχθεια προς τους «βολεμένους slackers», τα προγε­νέστερα ανθελληνικά πογκρόμ στις ΗΠΑ έφεραν κυρίως τη «σφραγίδα» της... βδελυγμίας απέναντι σε ένα εκ διαμέτρου αντί­θετο τύπο μεταναστών. Ήταν οι «βρομιάρηδες Έλληνες» («filthy Greeks»). «Βρομιάρηδες»... γενικώς και ειδικώς. Δηλαδή «βρομοράτσα», αλλά και άνθρωποι που έκαναν τις πλέον βαριές δουλειές και οι οποίοι συχνότατα ζούσαν σε ρυπαρά «δω­μάτια - τρώγλες».

Τι τους καταλόγιζε ο «μέσος Αμερικα­νός», αλλά και ο αμερικανικός Τύπος; Γε­νική συμπεριφορά που αποδείκνυε «φυ­λετική κατωτερότητα». Εντονότατη ροπή προς την εγκληματικότητα. Πάθος για τον τζόγο. Θορυβώδεις, ενοχλητικές συνήθει­ες (π.χ. έντονες συζητήσεις στα καφενεία) και πολλά ακόμη από όσα «δικαιολογού­σαν» την εξής επιγραφή σε εστιατόριο, στην Καλιφόρνια, το 1913: «Το εστιατόριο του Τζον, αμιγώς αμερικανικό. Όχι ποντί­κια, όχι Έλληνες».

Μόνο στην τετραετία 1906-1909, κατα­γράφηκαν περίπου δέκα πογκρόμ εναντίον των «filthy Greeks», σε διάφορα σημεία των ΗΠΑ. Το σοβαρότερο ήταν εκείνο του Φεβρουαρίου 1909, στη Σάουθ Ομάχα ―μια πόλη 20.000 κατοίκων, στη Νεμπράσκα. Τότε οι κάτοικοι, ξυλοκοπώντας τους Έλληνες και λεηλατώντας τα σπίτια και τα μαγαζιά τους, διέλυσαν τη «Greek Town» της Σάουθ Ομάχα: Πριν από το πογκρόμ αριθμούσε 2.000 άτομα, αλλά η απογραφή του 1910 έδειξε πως μόλις 59 είχαν απομεί­νει. Οι άλλοι διασκορπίστηκαν.

Όλα άρχισαν όταν ο αστυνομικός Εντ Λόουρι έσπευσε να συλλάβει ένα μετανά­στη από την Καλαμάτα, τον Γιάννη Μασουρίδη, ο οποίος είχε καταγγελθεί για ερω­τικές σχέσεις με ανήλικη. Ο Μασουρίδης τράβηξε όπλο. Άρχισε το πιστολίδι, ο Λόουρι σκοτώθηκε, ο Μασουρίδης τραυμα­τίστηκε. Την επόμενη μέρα, δύο από τις τρεις μεγαλύτερες εφημερίδες της περιο­χής (World Herald και Daily News) δημοσί­ευαν διακήρυξη του τοπικού πολιτικού πα­ράγοντα Τζόζεφ Μέρφι, που καλούσε σε επιχείρηση εκδίωξης -από την πόλη- όλων των «βρομερών Ελλήνων». Αυτών που «ορ­μούν σας γυναίκες μας, χτυπούν περαστι­κούς, διατηρούν χαρτοπαικτικές λέσχες». Το πογκρόμ της Σάουθ Ομάχα το χαρα­κτήριζαν όλα τα στοιχεία που θα μας έκα­ναν σήμερα να ψελλίσουμε «μωρέ, όλο και κάτι μας θυμίζει τούτο το σκηνικό...» Μια ανθρωποκτονία ως αφορμή. «Συλλογική τιμωρία» ως απάντηση. Πολιτική προτρο­πή. Βαθύτερες αιτίες - περισσότερο ή λιγό­τερο διαυγείς. Τον Ιούνιο του 1910 δόθη­κε και δεύτερη απάντηση, πέραν του πο­γκρόμ: Δύο αξιωματικοί της αστυνομίας πυροβόλησαν και σκότωσαν ένα νεαρό έλ­ληνα εργάτη, τον Νικόλα Τζιμίκα, ακριβώς στον τόπο του θανάσιμου τραυματισμού του Λόουρι. Φόνος εκ προμελέτης, σε συμβολι­κό, εύγλωττο σημείο, με προφανές «μήνυ­μα»: Αφού ο Μασουρίδης δεν εκτελέστηκε (καταδικάστηκε σε φυλάκιση 14 ετών, τελι­κά εξέτισε τα 5,5), κάποιο άλλο «μίασμα» έπρεπε να πεθάνει...

Πρώτοι στα εγκλήματα, απεργοσπάστες και… ημίλευκοι

Ερεθίζουν επειδή δουλεύουν φθη­νά, ζουν σε ομάδες ακόμα φθη­νότερα κι αδιαφορούν για τις μι­κρές λεπτομέρειες που είναι ση­μαντικές για τους Αμερικάνους». Αυτό έγραφε το 1909 για τους Έλληνες η Omaha Bee, η μόνη από τις μεγάλες τοπι­κές εφημερίδες που αντιμετώπισε το θέ­μα με αμεροληψία, συμφωνά με την εκτίμη­ση του ελληνοαμερικανού καθηγητή Τζον Μπίτζες.

Ο ίδιος ο Μπίτζες, συντάκτης μιας κα­τατοπιστικής έρευνας για το πογκρόμ εκεί­νο, συμφωνεί με τη διαπίστωση της Omaha Bee και... επαυξάνει: Οι Έλληνες ήταν απε­χθείς εξαιτίας της προθυμίας τους να ερ­γάζονται με χαμηλότερα μεροκάματα, αλ­λά και να γίνονται απεργοσπάστες - μαζί με τους Ιάπωνες (π.χ. το 1904, στη βιομη­χανία συσκευασίας κρέατος).

Τοπικό φαινόμενο; Όχι. Τρεις εβδομά­δες πριν από το πογκρόμ στην Ομάχα, την Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 1909, η εφημε­ρίδα της ομογένειας στο Σικάγο Ελληνικός Αστήρ έγραφε (διατηρούμε την ορθογραφία της εποχής):

«Δεν είνε ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά, καθ' ήν συμβαίνει ομογενείς να εργάζωνται ως ανταπεργοί. Τούτο είνε κάκιστον, διότι όχι μόνον μισητοί μεταξύ των άλλων ανθρώπων γενόμεθα, αλλά ενερ-γούμεν και καθ' ημών αυτών, ενώ εκ του άλλου αι διάφοροι Αμερικανικοί εταιρείαι μας μεταχειρίζονται ως όργανα, η δε ζωή μας διατρέχει τον έσχατον των κινδύνων».

Δεν χρειαζόταν πάντως το στίγμα του απεργοσπάστη, για να βρει κάποιος Έλ­ληνας κλειστή την πόρτα ορισμένων αμε­ρικανικών συνδικάτων. Όπως αναφέρει ο «αιρετικός», ελληνοαμερικανός καθη­γητής από το Ντιτρόιτ, Νταν Γεωργακάς, όταν άρχισαν να οργανώνονται οι εργάτες τους μύλους της Ουάσιγκτον οι Έλληνες δεν έγιναν δεκτοί στο... κανονικό συνδικά­το. Αναγκάστηκαν να σχηματίσουν ένα ξε­χωριστό, με Τούρκους και Αλβανούς. Όσο κι αν ηχεί απίστευτο, αποκλείστηκαν ως... μη λευκοί!

Μέχρι να... προχωρήσει κάπως ο 20ός αιώνας, στην Αμερική, Βαλκάνιοι και Ιταλοί κατατάσσονταν στους «μη λευκούς». Σημα­σία δεν είχε το χρώμα του δέρματος, αλλά οι διαφορετικές βαθμίδες... πολιτιστικής επάρ­κειας, τις οποίες ο ντόπιος «περίγυρος» ανα­γνώριζε στους ξένους. Έτσι, στις άφθονες πε­ριοχές των ΗΠΑ στις οποίες οι αφροαμερικανοί δεν επιτρεπόταν να αναμειγνύονται με τους λευκούς σε δημόσιους χώρους, οι «νέγροι» και οι... ημίλευκοι της Ευρώπης «έκαναν παρέα» οι μεν στους δε. Στους κινηματογράφους κάθο­νταν υποχρεωτικά στον εξώστη, ώστε να μένει η «πλατεία»... αμόλυντη.

Μήπως τουλάχιστον έχαιραν -ατύπως του­λάχιστον- οι «μη λευκοί» κάποιας ανοχής, κα­τά τι μεγαλύτερης από εκείνη (τη σχεδόν...μη­δενική), που περιέβαλε τους «αράπηδες»; Δεν δείχνει κάτι τέτοιο, π.χ. ο τίτλος «Λευκή γυναί­κα εθεάθη με Έλληνα» μιας εφημερίδας. Ούτε η μεγάλη δυσκολία, με την οποία στο Ποκατέλο του Αϊντάχο οι Έλληνες μπορούσαν να βρουν γειτονιά που θα τους ανεχόταν!

Ποιοι ήταν οι «δείκτες» της εγκληματικότη­τας των Ελλήνων, στην Αμερική; Πολύτιμη πηγή πληροφοριών είναι η «ακτινογραφία» της συ­νολικής εγκληματικότητας στις ΗΠΑ στα έτη

1915-1929, όπως καταγράφεται στους 14 τό­μους της έρευνας, την οποία διενήργησε από το 1929 έως το 1931 η Επιτροπή Ουίκερσαμ (ση­μαντικά σημεία της δημοσίευσε η Ελευθεροτυ­πία, στις 28 Νοεμβρίου 1999).

Την Επιτροπή Ουίκερσαμ (έτσι ονομαζόταν ο πρόεδρος της) απάρτιζαν οι καλύτεροι εγκλη­ματολόγοι της εποχής. Όπως δείχνουν διάφο­ρες επισημάνσεις και προτάσεις της έκθεσης τους, οι επιστήμονες αυτοί δεν έτρεφαν την πα­ραμικρή διάθεση «δαιμονοποίησης» των μετα­ναστών. Μελέτησαν το «μερίδιο» όλων των ξέ­νων στην εγκληματικότητα, κάνοντας τις ενδε­δειγμένες πληθυσμιακές αναγωγές.

Βασικό συμπέρασμα: Τα ποσοστά εγκλημα­τικότητας των Ελλήνων υπερέβαιναν κατά πο­λύ τα αντίστοιχα των μεταναστών από την υπό­λοιπη Ευρώπη. Μόνο οι Μεξικανοί εμφάνι­ζαν μεγαλύτερα, αλλά αυτοί ήταν και οι πολυ­πληθέστεροι. Στην Ελλάδα του '50, του '60 και του '70, κάθε είδηση για ληστεία ή φόνο επέσυρε τη φράση «Σικάγο γίναμε»... Κι όμως κα­τά την περίοδο 1915-1929 στο Σικάγο, σε αυτήν τη... Μέκκα του οργανωμένου εγκλήματος και των ιταλο-αμερικανικών Μαφιών, οι Έλληνες ήταν περίπου «ισόπαλοι» με τους Ιταλούς στα κακουργήματα! Σε αυτά η «πρωτιά»... παιζόταν ανά πενταετία. Στα απλά παραπτώματα οι δικοί μας υπερίσχυαν κατά κράτος...

Τα πορίσματα της Επιτροπής Ουίκερσαμ βα­σίστηκαν στην ενδελεχή μελέτη των δικαστικών και αστυνομικών αρχείων που τέθηκαν στη δι­άθεση της. Μπορούμε άραγε να εικάσουμε ότι αυτή η «πρώτη ύλη» αδικούσε τους Έλληνες, οι οποίοι ως «μιάσματα» συλλαμβάνονταν για ψύλλου πήδημα ή αντιμετώπιζαν προκαταλή­ψεις δικαστών; Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ναι μεν υπήρχε κάποιο «φούσκωμα» των πραγ­ματικών περιστατικών, αλλά όχι σε βαθμό ικα­νό να αναιρέσει τα δυσάρεστα -και για πολλούς ίσως αδιανόητα- συμπεράσματα... Σε ανάλογα πορίσματα κατέληξαν έρευνες που πραγματο­ποιήθηκαν στις ΗΠΑ τη δεκαετία του '40.

Επιστροφή στο 1909: Αναδημοσιεύοντας ει­δήσεις ελληνικού ενδιαφέροντος από τοπικές εφημερίδες των ΗΠΑ, ο Ελληνικός Αστήρ του πρώτου τριμήνου του έτους μας παρέχει το εξής στοιχείο: Επί συνόλου 149 ειδήσεων, οι 78 αφο­ρούσαν συμβάντα αναμφισβήτητης ενοχής Ελ­λήνων. Άλλες 10 βασίζονταν σε υπερβολές, ή σε καταγγελίες που αποδείχθηκαν ανακριβείς.

Ποια κακουργήματα όντως διέπραξαν -ή επιχείρησαν να τελέσουν- ομογενείς, κατά το προαναφερθέν τρίμηνο; Ο μπαχτσές είχε απ' όλα! Τσαντάκιας στη Φιλαδέλφεια, μεθυσμένος επίδοξος βιαστής στο Κολοράντο, δυο που εξω­θούσαν ανηλίκους σε παράνομη εργασία στο Κάνσας, νταβατζήδες στο Μισούρι, κλπ, κλπ...

Στο φύλλο της 5ης Μαρτίου 1909, ο Αστήρ αναφερόταν σε ρεπορτάζ μιας δημοσιογράφου του Ντένβερ: 

«Κατά την συνάδελφον ταύτην, ήτις δημοσιεύει εν πλάτει την έκθεσιν του εκεί αστυϊάτρου, 800 Έλληνες ζώσιν υπό τους χειρί­στους της υγιεινής και ανθρωπότητος κανόνας. Η αστυνομία εύρε περί τους 25 Έλληνας κοιμωμένους και διαιτωμένους εις εν στενότατον δωμάτιον. Αμέσως η αστυνομία εξεδίωξε τούτους εκείθεν και απελύμανε καταλλήλως το δωμάτιον τούτο, εξ ου ηπειλείτο η υγεία και του περι­οίκου πληθυσμού. Ένεκα τούτου η συνάδελφος επιτίθεται δριμύτατα κατά των Ελλήνων, λέγει δ' ότι εκ της ελεεινής τούτων υγιεινής καταστά­σεως απειλείται η υγεία όλης της πόλεως».

Λείπει μόνον ο όρος «υγειονομική βόμ­βα»...

                                                                   Για  την αντιγραφή

                                                                    Τουμαράς   Δημήτρης

     

Από Αριστερή Συσπείρωση Υγειονομικών

Κλείνει η Ορθοπαιδική Κλινική του Νοσοκομείου;

Δεν έχουν τελειωμό τα προβλήματα στο Νοσοκομείο Μεσολογγίου. Κάθε μέρα και κάποια υπηρεσία υποβαθμίζεται. Ο Διευθυντής της ιατρικής υπηρεσίας και ταυτόχρονα Διευθυντής της Ορθοπαιδικής Κλινικής του Νοσοκομείου Κος Μαρκαντώνης με επείγον έγγραφό του προς το Υπουργείο ΥΥΚΑ κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την αναστολή λειτουργίας της Κλινικής μετά το τέλος Αυγούστου.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, ως το τέλος Αυγούστου ίσως και νωρίτερα, θα παραμείνουν μόνο δύο ορθοπεδικοί στην κλινική λόγω αποχωρήσεων των δύο άλλων γιατρών ,ενός μόνιμου και ενός επικουρικού. Όπως καταλαβαίνεται λοιπόν η λειτουργία της κλινικής κρίνεται επισφαλής για τους ασθενείς. 

Ζητάμε από το Υπουργείο λέει ο Κος Μαρκαντώνης την άμεση πρόσληψη ενός μόνιμου γιατρού του οποίου η κρίση έχει γίνει και εκκρεμεί ο διορισμός του από το ΥΥΚΑ, και εναλλακτικά την κατ εξαίρεση  προκήρυξη  θέσης δύο Επικουρικών. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα γίνει εξ αντικειμένου αναστολή της λειτουργίας της Ορθοπεδικής  Κλινικής.        

Δείτε το έγγραφο παρακάτω (αναδημοσίευση από το blog ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΔΡΩΜΕΝΑ)

Mετά  τα προβλήματα με την  Παθολογική κλινική, τις περικοπές  στα δεδουλευμένα  όλου του προσωπικού  (ανεξάρτητα κλάδου και ειδικότητας), την έλλειψη υλικών, τη μη λειτουργία της Παιδιατρικής κλινικής εδώ και τόσο καιρό και όλα τα άλλα προβλήματα που έχουμε επισημάνει  εδώ και καιρό  έρχεται να προστεθεί και ένα νέο.

Τυχαίο;  Δεν νομίζουμε!!!

Για να το καταλάβουμε όλο αυτό που συμβαίνει  στο σύνολο του  πρέπει  μαζί με την ενοποίηση των νοσοκομείων Αγρινίου-Μεσολογγίου με κοινό  οργανισμό (κάτι που συνδέεται με το νέο νοσοκομείο Αγρινίου και  το πάγωμα των προσλήψεων) , την περιβόητη σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (μέσω Σ.Δ.Ι.Τ.- συμβάσεων με ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες), των Κ.Ε.Ν. που βυθίζουν τα ταμεία και ανοίγουν το δρόμο για τη συμμετοχή του ασφαλισμένου και σε χρήμα (ανεξάρτητα των κρατήσεων για  ασφάλιση) πρέπει να το συνδέσουμε και με τις δηλώσεις  Λυκουρέντζου  που παραπέμπει τους ανασφαλίστους  στη φιλανθρωπία και τις εθελοντικές οργανώσεις (συνέντευξη στον ΑΝΤ1 97,2 και τον Αντρέα  Λασκαράτο):

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Θέλω να σχολιάσουμε ένα άλλο ζήτημα το οποίο αποτελεί και κοινωνικό φαινόμενο. Τους τελευταίους έξι μήνες 4.000 ανασφάλιστοι  ζήτησαν περίθαλψη από ιατρείο κοινωνικής αλληλεγγύης, πολύ σημαντικός αριθμός συμπολιτών μας που πηγαίνει και απευθύνεται στους ιατρούς του κόσμου. Ακόμη και τα εμβόλια των παιδιών τους κάνουν εκεί πολλοί και ξέρω ότι είστε ενημερωμένος.

Και επειδή οι δείκτες της ανεργίας μεγαλώνουν μέρα με την ημέρα και όλοι είμαστε εν δυνάμει άνεργοι σε αυτό τον τόπο και άρα εν δυνάμει ανασφάλιστοι, θέλω να μου πείτε αν υπάρχει κάποια ειδική μέριμνα της Πολιτείας και του Υπουργείου Υγείας ή αν θα υπάρξει για αυτό το μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, τους ανασφάλιστους πολίτες.

ΛΥΚΟΥΡΕΝΤΖΟΣ :

"ΤΟ ΕΣΥ δοκιμάζεται από την πίεση τέτοιων καταστάσεων και όπως προηγουμένως συζητήσαμε, μου  ζητήσατε να εξηγήσω πώς θα χρηματοδοτήσουμε  τις υπηρεσίες υγείας οι οποίες αφορούν τους ελληνίδες και τους έλληνες και σας εξήγησα τη μεγάλη οικονομική δυσχέρεια που υπάρχει. Λοιπόν  προτού προβαίνουμε σε όλες  αυτές τις αγαθές, καλοπροαίρετες και ευχάριστα ακουγόμενες προτάσεις να εξετάσουμε τι δυνατότητες έχει το ΕΣΥ να ανταποκρίνεται.

Ο υπουργός λοιπόν οφείλει  πρώτα να   εξασφαλίζει τη χρηματοδότηση τους συστήματος    για τους ασφαλισμένους  και εν συνεχεία η κοινωνική πρόνοια και κοινωνική πολιτική δεν αφορά μόνο το δημόσιο τομέα . Αφορά και την ιδιωτική πρωτοβουλία , αφορά τις εθελοντικές οργανώσεις, αφορά όλο τον κόσμο!!!

Η ελληνική κοινωνία πρέπει να ευρίσκεται σε εγρήγορση , αντιμετωπίζουμε μια μεγάλη κρίση, η κρίση αφορά όλους και δεν μπορεί   κανείς να παριστάνει ότι δεν πρέπει  να συμμετέχει στην ανακούφιση   των συμπολιτών μας οι οποίοι έχουν ανάγκη και πάσχουν. Κάνει ό,τι μπορεί να κάνει  το ελληνικό δημόσιο, αναμένω και ανάλογες πρωτοβουλίες από τους τομείς που προανέφερα."

To  κυρίαρχο  θέμα  και  αγωνία   σε όλα αυτά είναι ένα: Την στιγμή που καταργείται η ΔΗΜΟΣΙΑ και ΔΩΡΕΑΝ  ΥΓΕΙΑ και από κοινωνικό αγαθό μετατρέπεται σε εμπόρευμα …….

                        EMEΙΣ  ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;  

Η  απάντηση στον καθρέφτη μας , την καθημερινή μας στάση στο χώρο  που  κινούμαστε   αλλά  κυρίως

ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ

                             ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ

                            ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ

Ελπίζοντας να ανοίξει η κουβέντα

Την  Κυριακή που πέρασε διάβασα ένα άρθρο στο http://aristeroblog.gr/.

Νομίζω ότι αξίζει τη προσοχή μας και είναι σε άμεση σχέση με την προηγούμενη ανάρτηση μου.

Ελπίζω να βοηθήσει ώστε να ανοίξει μεταξύ μας η κουβέντα.

                                                                             

                                                              Δημήτρης   Τουμαράς  

 

     Κείμενα: Θανάσης Σκαμνάκης, Παναγιώτης Φραντζής

Μια μεγάλων και επικίνδυνων διαστάσεων εκστρατεία βρίσκεται σε εξέλιξη το τελευταίο διάστημα με άμεσα θύματα τους μετανάστες. Επίσημη πολιτεία, αστυνομικό παρακράτος και παρακρατικές ομάδες, με επίσημο όνομα ή χωρίς, έχουν ξεκινήσει σαφάρι εναντίον των ξένων. Ο ειρωνικής ονομασίας «Ξένιος Ζευς» εγκαινιάζει το επίσημο πογκρόμ και στα απόνερα του ενεργοποιείται ολόκληρος ο ξενοφοβικός και φασιστικός εσμός.

Το όλο θέμα δεν είναι πρόβλημα των «άκρων» αλλά ζήτημα της καθημερινής ζωής των Ελλήνων. Και η ελληνική κοινωνία, προσθέτει στην ανασφάλεια της, εξαιτίας της οικονομικής δυσπραγίας της, τον καθημερινό φόβο από τα μικρά, αλλά και τα μεγάλα εγκλήματα των ξένων (ή τουλάχιστον εκείνα που αποδίδονται στους ξένους), τη γενική έξαρση της εγκληματικότητας, η οποία έχει σχέση και με την οικονομική κρίση αλλά σε ένα βαθμό και με κάποιους ξένους. Και προσθέτοντας αυτή την ανασφάλεια είναι έτοιμη να δώσει δίκιο, συνεπικoυρούντων των μέσων ενημέρωσης, στις ρατσιστικές επιθέσεις. Το φαινόμενο παίρνει ανεξέλεγκτες κοινωνικές διαστάσεις και η επίκληση του ανθρωπισμού δεν μπορεί να πείσει τη νοικοκυρά του Αγίου Παντελεήμονα, τον συνταξιούχο ή τον αγρότη που μπήκαν σπίτι του στην ερημιά και τον ρήμαξαν, ούτε τη μάνα της κοπέλας από την Πάρο, ούτε την έγκυο γυναίκα εκείνου του άτυχου που τον σκότωσαν Αφγανοί στην Ηπείρου για μια βιντεοκάμερα. Κι έτσι ο φορτηγατζής ακροατής του ραδιοφωνικού σταθμού, είτε είναι φασίστας είτε όχι, αφελής ωστόσο, «δεν καταλαβαίνει Χριστό» όπως λέει, κι αν πιάσει τους ξένους που του έχουν κλέψει το τσαντάκι με τα λεφτά του δυό φορές, το κινητό του πέντε κ.ο.κ., «θα τους φάει ζωντανούς». Ο ανθρωπισμός είναι μια προσιτή στον καθένα ιδεολογική σύλληψη σε μια εποχή που έχεις την πολυτέλεια να είσαι άνθρωπος. 'Οταν έρχεται η εποχή της στέρησης, αρχίζει ο βαθύς διχασμός και η ανθρωποφαγία. Ο διπλανός είναι ένας ορατός και προσιτός εχθρός. Το να τα βάζεις με τις κυβερνήσεις είναι εξαιρετικά δύσκολο. Είναι μακρινοί στόχοι και τώρα που έχουν μεταφέρει το κέντρο τους στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο είναι απρόσωπες, μακρινές και ακατάβλητες. Το να θυσιάσεις τον διπλανό σου φτωχοπρόδρομο είναι μια προσιτή δυνατότητα. Κι έτσι, στην κρίση, αμυνόμαστε με ανθρωποθυσίες. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να μη νιώθεις πως δεν κάνεις τίποτα. Είναι όμως αποτελεσματικός; Φυσικά όχι. Ποιος βολεύεται απ' αυτό; Φυσικά οι δημιουργοί της κρίσης. Μπαίνουμε στη νέα εποχή με αναπτερομένες τις σημαίες του μίσους. Μάλλον πρέπει να δώσουμε μεγαλύτερο ρόλο στη σκέψη και το μυαλό μας.

Σήμερα δεν υπάρχουν φυσικές καταστροφές», είχε πει ο Ζαν-Πολ Σαρτρ, θέλοντας να υπογραμμίσει πως κάθε φαινόμενο στον καπιταλιστικό μας κόσμο έχει κοινωνικές αιτίες, ή έστω η κοινωνική κατάσταση το επηρεάζει κατά τρόπο καθοριστικό. Στην εποχή μας, όπου η ρήση αποδεικνύεται όσο ποτέ αληθινή, η κοινωνία αρχίζει να πιστεύει το ακριβώς αντίθετο. Πως ακόμα και οι κοινωνικές καταστροφές, όπως η οικονομική κρίση, έχουν φυσικά αίτια, ή έστω έχουν τη δύναμη φυσικού φαινομένου, και συνεπώς δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν. «Οι δυνάμεις της αγοράς» είναι απρόσωπες, απρόσιτες και πανίσχυρες. Πάνω από ανθρώπους αλλά και κράτη ολόκληρα.

Από την άλλη πλευρά υπάρχουν μερικά φαινόμενα σοβαρά που έχουν ασφαλώς κοινωνικό χαρακτήρα. Ο φορτηγατζής που θέλει να «φάει» τον κλέφτη και η κυρία του Αγίου Παντελεήμονα που θέλει τα ΜΑΤ και τη Χρυσή Αυγή να κυνηγάνε και να δέρνουν μετανάστες για να έχει το κεφάλι της, και το πορτοφόλι της, ήσυχο, ξέρουν.

Φυσικά, δεν είναι βέβαιο πως επιλέγουν τον καλύτερο δρόμο για εξασφαλίσουν και το κινητό και το κεφάλι και το πορτοφόλι τους, αλλά επιμένουν πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αντιδράσουν. Αυτό τους χρειάζεται, των ξένων. Να τους τρομοκρατήσουμε, να τους διώξουμε, να τους «φάμε».

Η «ικανοποιημένη πλειοψηφία», όπως την έλεγε ο Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ νιώθει να απειλούνται τα κεκτημένα της, τα οποία σαρώνονται από την οικονομική κρίση, και ζητά ένα προσιτό εξιλαστήριο θύμα για να εκτονώσει την αγανάκτηση της και να πολεμήσει το φόβο της.

Η νέα μας εποχή, που τόσο πολύ διαφημίσανε, και εξακολουθούν να διαφημίζουν, τηλεοπτικοί αστέρες και τηλεοπτικοί διανοούμενοι και πολιτικοί, μας εισάγει σε μια νέα κοινωνική βαρβαρότητα της οποίας οφείλουμε να δούμε τις αιτίες και τη διαδρομή. Πριν καταλήξουμε στο αφοριστικό και ασφαλές (για τις μεταξύ μας σχέσεις) συμπέρασμα πως φταίει ο καπιταλισμός, πρέπει να δούμε τι συμβαίνει και οι κοινωνικές καταστροφές θεωρούνται σήμερα φυσικά φαινόμενα και γιατί οι φτωχοί ενοχοποιούν άλλους φτωχούς και συμμετέχουν σε εκστρατείες εναντίον τους.

Οι απαντήσεις δεν είναι απλές και κυρίως μονοσήμαντες. Δεν μπορεί κανείς να διαφεύγει από τα αμείλικτα και επιτακτικά ερωτήματα της πραγματικότητας, που ζητούν απαντήσεις εδώ και τώρα, αλλά επίσης ούτε να εγκλωβίζεται στην αμείλικτη τωρινή και δυσμενή πραγματικότητα για να οδηγηθεί χωρίς σκέψη και χωρίς προοπτική σε απαντήσεις οι οποίες υπονομεύουν και το παρόν και το μέλλον, και στην ουσία δεν λύνουν κανένα πρόβλημα όσο κι αν δείχνουν το αντίθετο.

Επί του θέματος χρειάζεται να γίνουν μερικές επισημάνσεις.

Επισήμανση πρώτη και βασική: Η παγκοσμιοποίηση προήλθε (αλλά και σήμανε) από τη δυνατότητα των μεγάλων βιομηχανιών να πηγαίνουν όπου θέλουν. Κι αυτές μεταφέρθηκαν στην Κίνα, στις Ινδίες, στο Μεξικό και άλλου όπου κατασκεύασαν ολόκληρες παρα-γκουπόλεις και τις γέμισαν εργάτες με ημερομηνία λήξεως, οι οποίοι δουλεύουν για ισχνότατα μεροκάματα, ζουν σε παράγκες από πισόχαρτο και πεθαίνουν σύντομα, γεγονός που δεν ενοχλεί κανέναν εργοδότη καθώς τους αντικαθιστά γρήγορα και ανέξοδα. Κι έτσι η εργατική τάξη στις χώρες του λοιπού, του «ανεπτυγμένου», κόσμου βγαίνει στην ανεργία, αλλάζει ειδικότητες, χάνει τη συνοχή της, τη δύναμη της συλλογικής δράσης και της πολιτικής της έκφρασης.

Επιπλέον, η πτώση του ποσοστού κέρδους στη βιομηχανία και την παραγωγή και η στροφή του κεφαλαίου στο χρηματοπιστωτικό σύστημα κάνουν τους εργαζόμενους λιγότερο αναγκαίους για την αύξηση των κερδών. Στη βάση αυτή και προς ενίσχυση, πολιτική και ιδεολογική, αναπτύσσονται οι νεοφιλελεύθερες οικονομικές και πολιτικές θεωρίες (μοντέρνες και κυρίως μεταμοντέρνες) ως έκφραση της σύγχρονης «ατομικής» αναζήτησης, που αποσυνδέει («αποδομεί») τα ενιαία κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά γεγονότα σε επιμέρους περιστατικά, σε ατομικές αναζητήσεις, στη λογική του κάθε άνθρωπος έχει τη δική του αλήθεια και το δικό του δίκιο. Και συνεπώς είναι ένοχος και για τη φτώχεια του. Στην ιεράρχηση των κοινωνικών αξιών αλλάζει η σειρά. Και στην πολιτική κάθε απόφαση αξιολογείται με βάση την οικονομική της αξία. Η προστασία του περιβάλλοντος (που καταστρέφεται στη Χαλκιδική, αλλά και στην Αρκτική) δεν είναι το πρώτιστο μέλημα της πολιτικής. Το πρώτιστο είναι οι οικονομικές επενδύσεις και όσα αποφέρουν, δελεάζοντας τον ανυποψίαστο, αφελή ή ανέντιμο πολίτη με το καρότο της απασχόλησης και της ανόδου της οικονομικής του ζωής.

Επισήμανση δεύτερη, και εξίσου βασική: Εάν η παραγωγή δεν αγωνιά για εργατικά χέρια, οι φτωχοί και οι άνεργοι γίνονται περιττοί. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να διατηρείται το «κράτος πρόνοιας», το οποίο αποσκοπούσε να διατηρεί σε περιόδους οικονομικής ύφεσης το άνεργο εργατικό δυναμικό σε ετοιμότητα, ως «εφεδρικό στρατό εργασίας», προκειμένου να επιστρατευτεί στην επόμενη φάση, όταν η βιομηχανία θα το χρειαζόταν. Συνεπώς, οι φτωχοί και οι άνεργοι, οι οποίοι επιπλέον διαπράττουν και τα άλλο θανάσιμο αμάρτημα, να μην είναι καταναλωτές, γίνονται βάρος, περιθώριο, περισσεύουν, εξοβελίζονται στα όρια της ανυπαρξίας. Απειλούν με την ύπαρξη τους την «ικανοποιημένη πλειοψηφία». Οι οικονομικές αξίες δεν έχουν θέση γι' αυτούς στον κόσμο και θα ήταν ευχής έργο να μπορούσαν να εξαφανιστούν, και όχι μόνο μεταφορικά!.. Υπάρχουν τρόποι γι' αυτό; Υπάρχουν, και πολλοί μάλιστα.

Επισήμανση τρίτη, κι εδώ επιτέλους ερχόμαστε στο θέμα: Εφόσον το κράτος πρόνοιας, η οικονομική «τάξη» και οι εργασιακές σχέσεις έχουν τόσο ριζικά διασαλευθεί, η ελπίδα «αποκατάστασης» της κοινωνικής ισορροπίας δεν βρίσκεται στην οικονομική ανάπτυξη και την επιστροφή στον «παλιό καλό καιρό». Και επειδή πάντα υπάρχει ο κίνδυνος οι περιττοί να διεκδικήσουν, και διεκδικούν, είτε από απόγνωση είτε από συνείδηση, το μερίδιο τους και να καταστούν έτσι κοινωνικά επικίνδυνοι, διογκώνονται οι μηχανισμοί καταστολής. Οι καταναλωτές πολίτες είναι διατεθειμένοι να δεχτούν όλα τα μέτρα (τι σημαίνουν ελευθερία και ανθρώπινα δικαιώματα, όταν η ύπαρξη τους απειλεί το δικαίωμα μου να καταναλώνω;). Ο φαύλος κύκλος έχει ανοίξει και δεν κλείνει αν δεν συντριβεί. Οι απόκληροι γίνονται παραβάτες, και κάποιοι εγκληματίες. Κάποιοι, όπως οι κολασμένοι των παρισινών περιχώρων, καταφεύγουν σε τυφλές εξεγέρσεις, πολλαπλασιάζοντας το φόβο και καθιστώντας ακόμα πιο αναγκαία τα μέτρα καταστολής, στα μάτια και στα μυαλά της «σιωπηρής πλειοψηφίας». Οι αντιθέσεις ήταν πραγματικές και τώρα έγιναν αμείλικτες. Κηρύσσεται πόλεμος εναντίον των φτωχών, των μεταναστών, των απόκληρων. Και ασφαλώς οι μετανάστες, οι ξένοι, είναι πάντα ο πιο εύκολος στόχος... Ούτως ή άλλως ο ξένος αποτελεί πάντα έναν πρόσφορο αντίπαλο. Η μάχη των φτωχών εναντίον των φτωχών μόλις άρχισε και στην Ελλάδα της κρίσης.

Ανάμεσα στο «Ξένιο Δία», τη Χρυσή Αυγή, την «ενημερωτική» πολιτική καναλιών και εφημερίδων και τις δολοφονικές επιθέσεις εναντίον ξένων υπάρχει ένας ισχυρός συνεκτικός ιδεολογικός ιστός. Που συνδέεται με τη σκληρή πραγματικότητα της κρίσης.

Οι επισημάνσεις αυτές δεν κομίζουν γλαύκα στην Αθήνα. Αυτά έχουν γραφτεί και ειπωθεί κατ' επανάληψη τα τελευταία χρόνια. Μόνο που τώρα μας γίνονται βίωμα. Και μπορούν να θεωρηθούν μια μεθοδολογική εισαγωγή στη μελέτη του προβλήματος, ώστε οι πολιτικές αποφάσεις που θα ληφθούν να είναι σοβαρές και αποτελεσματικές. Υπό το πρίσμα αυτών των σκέψεων πρέπει να κατανοηθεί πως η αναζήτηση της συλλογικής κοινωνικής δράσης, σε όλα τα επίπεδα και με όλες τις μορφές, η εκδήλωση της κοινωνικής αλληλεγγύης, η ενότητα των ανθρώπων, γίνονται πρωταρχικά ζητούμενα. Όπου η πολιτική και ιδεολογική στρατηγική έχουν καταλυτικό ρόλο, αλλά και δεν γίνονται εμπόδιο στην κοινή δράση και ζωή, αντίθετα διευκολύνουν τους πιο πρωτοπόρους ανθρώπους να αποκτούν ουσιαστικότερη συνείδηση του κόσμου και της πράξης τους, κάνοντας πιο εφικτή την ενότητα. Απαντώντας σε «μια κατακερματισμένη πολιτική, στα μέτρα του κατακερματισμένου κόσμου και της κατακερματισμένης ανθρώπινης ύπαρξης», όπως γράφει ο Ζ. Μπάουμαν.

Το δρομολόγιο Πάρος-«Ξένιος Ζευς»

Η τεράστια δημοσιότητα που πήρε η υπόθεση της κακοποιημένης κοπέλας στην Πάρο ήρθε να κολλήσει σαν να ήταν αποτέλεσμα υποδειγματικού προπαγανδιστικού μοντάζ με την επιχείρηση «Ξένιος Ζευς». Και αυτή με τη σειρά της άνοιξε τα πλάνα άγριων μεταμεσονύκτιων δολοφονικών επιθέσεων κατά μεταναστών. Πριν κακολογήσουμε τους αδιάφορους πολίτες, πριν ψάξουμε για τον φασίστα της διπλανής πόρτας, ας σκεφτούμε πώς παρεμβαίνουν ακριβώς τα μέσα ενημέρωσης.

Η τοπική εφημερίδα των Κυκλάδων Κοινή Γνώμη είχε την προηγούμενη εβδομάδα δισέλιδο ρεπορτάζ για τη σύλληψη του νεαρού Πακιστανού, που φέρεται να ομολόγησε την πράξη του. Μετά τις πληροφορίες που έδωσε η αστυνομία για την προκλητική συμπεριφορά του κρατούμενου, όπου ως προκλητικό παρουσιάζεται το ότι γνώριζε τα δικαιώματα του, το κομμάτι ολοκληρώνεται με την ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής καθοδηγώντας ωμά τον αναγνώστη σε συμπεράσματα.

Τις ίδιες μέρες, με τις ίδιες πληροφορίες από την αστυνομία συν τις δηλώσεις της διορισμένης δικηγόρου του κατηγορουμένου, η πλύση εγκεφάλου συνεχίστηκε από δελτία ειδήσεων και τηλεοπτικές εκπομπές, που μεταξύ κουτσομπολιού και επίδειξης ευαισθησίας έκαναν τον πόνο μιας οικογένειας πεδίο ανοιχτής προβολής της ακροδεξιάς. Η εφημερίδα του Θέμου Αναστασιάδη τερματίζει τον κιτρινισμό όταν, σε πρωτοσέλιδο της προηγούμενης βδομάδας, απευθύνει στον Αλέξη Τσίπρα το «ρητορικό» ερώτημα τι θα έκανε αν είχαν χτυπήσει το δικό του παιδί.

Το δεύτερο έγκλημα που έλαβε χώρα στο νησί των Κυκλάδων, η δολοφονία ενός ταξιτζή από δύο ληστές τράπεζας κατά τη διαφυγή τους, λειτούργησε κι αυτό ενισχυτικά για την ακροδεξιά με τον παρακάτω τρόπο. Με το που βγήκε η είδηση, όλα τα κανάλια παίζουν μαζί με το θέμα ανακοίνωση της Χ.Α. που βιάστηκε να μαντέψει την εθνικότητα των δραστών ενοχοποιώντας συλλογικά τους μετανάστες. Κάπου εκεί έρχεται και ο Ξένιος Ζευς. Απάντηση με πλήρη τηλεοπτική κάλυψη στα «εγκλήματα των μεταναστών».

Η είδηση για τον Ιρακινό που μαχαιρώθηκε άγρια στο κέντρο της Αθήνας δεν χρειάζεται να περάσει στα ψιλά. Μπορεί να λειτουργήσει σαν άλλοθι, ή και σαν διαφήμιση για το είδος εκείνων των αντιποίνων που πολλοί θα επιθυμούσαν έχοντας ήδη προετοιμαστεί κατάλληλα από τα κίτρινα στην πλειοψηφία τους πλέον ΜΜΕ. Όταν τον Δεκαπενταύγουστο μαθαίνουμε για δύο πτώματα μεταναστών σε κάδο κοντά στο σταθμό Αττικής, είναι η δική μας πλευρά που βιάζεται να μαντέψει την ταυτότητα των δραστών. Τελικά η αστυνομία ανακοινώνει την Πέμπτη ότι ο δράστης του διπλού εγκλήματος είναι Πολωνός, και ένας νέος γύρος είναι έτοιμος να αρχίσει.

Ο φασισμός ποτέ δεν απευθύνεται στη λογική. Προτιμά την επικράτεια του θυμικού. Αυτό κάνει την ακροδεξιά να ξεχωρίζει από τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο στα μάτια των πολιτικά καθυστερημένων τμημάτων του λαού. Και γι' αυτά τα στρώματα το κατεξοχήν πεδίο διαμόρφωσης συνείδησης είναι το εμπειρικό και συναισθηματικό πεδίο. Σε αντίθεση με την Αριστερά, που στις ανακοινώσεις της θα βγει να υπερασπιστεί κατακτήσεις του κράτους δικαίου, όπως τα δικαιώματα του κατηγορουμένου, η ακροδεξιά θα εκφράσει αυτό ακριβώς που λέει στο κουρείο ο πελάτης ακούγοντας την είδηση: «Να τον κρεμάσουν τον κερατά!». Για να γίνει ακόμα πιο πιστευτή, θα στείλει τους ανθρώπους της στο λιμάνι να υποδεχτούν τον κατηγορούμενο Πακιστανό, συνοδεία των τηλεοπτικών συνεργείων.

'Οταν πολλά καθεστωτικά ΜΜΕ υποδέχονταν με χαρά τις πλατείες της αγανάκτησης, δεν εξυπηρετούσαν αντιπολιτευτικές σκοπιμότητες. Έσπρωχναν συνειδητά τον κόσμο να εκδηλώσει συναισθήματα οργής για το πολιτικό σύστημα έξω από τα κόμματα και τις οργανωμένες δυνάμεις του κινήματος. Έξω εντέλει από ό,τι μπορεί να θύμιζε επιχειρήματα, δομημένο σκεπτικό, πολιτικές αρχές. Η άνοδος της Χρυσής Αυγής και η θεαματική καταγραφή των Ανεξάρτητων Ελλήνων στις εκλογές του Μαΐου σχετίζονται απολύτως με αυτή την κατεύθυνση, που υπηρετούσαν κι όσοι επέμεναν να περιλαμβάνουν συλλήβδην την Αριστερά στο χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα.

Η υποχώρηση της γνώσης και της ορθολογικής σκέψης, που χαρακτηρίζει τις δεκαετίες μετά το '70, η εξάντληση του πολιτιστικού παραδείγματος που συνέδεε το ανυπότακτο πνεύμα και το σώμα του λαού, εξυψώνοντας τον, οδήγησαν στη συγκυριαρχία μιας αισθητικής απομίμησης του λαϊκού, αυτού που ονομάστηκε σκυλάδικο, και μιας αντίστοιχης διανοητικής κατασκευής αποσυνδεδεμένης από τις λαϊκές ανάγκες, αυτού που υποτιμητικά ονομάστηκε κουλτουριάκο.

Ο ιδεότυπος του αριστερού ήταν αυτός του ανέμυαλου μεσοαστού αμφισβητία, που συγγένευε περισσότερο με το δεύτερο είδος. Ενώ ο δεξιός, και ο πασόκος λαϊκός άντρας, με το πρώτο. Στην πορεία ο αριστερός είτε μαραζώνει στη μοναξιά της ήττας του, συνδεόμενος με τη μοίρα των παλαβών ή των μειονοτήτων, είτε μετατρέπεται• σε ατομιστή πραγματιστή που εγκαταλείπει σταδιακά τις ιδέες του για να σταδιοδρομήσει. Αυτά τα στερεότυπα εμφανίστηκαν στην τηλεοπτική κουλτούρα με τις ταινίες του Χάρυ Κλυν, αλλά και στο ντεμπούτο της ιδιωτικής τηλεόρασης, σε επιτυχημένες σειρές όπως Οι απαράδεκτοι. Σε μια πορεία επικρατούν αναπαραστάσεις των αριστερών στον Τύπο και στα ΜΜΕ, σαν πολιτικών όντων που στερούνται λογικής ή διακατέχονται από ένα παράλογο πάθος. «Δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους», «δεν έχουν προτάσεις», «θα μας βάλουν σε μπελάδες».

Ο ακροδεξιός εμφανίζεται τότε στο προσκήνιο σαν ένα είδος επιγόνου του λαϊκού τύπου του οποίου θαύμαζε τη μαγκιά και που επιχειρεί να συνδεθεί σωματικά με τον πόνο του λαού. Όχι όμως ενός λαού περήφανου που παλεύει για να νικήσει τον υπέρτερο αντίπαλο. Αλλά ενός λαού ποδοπατημένου, χωρίς καμία εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του, που μες στη μιζέρια του συνηθίζει όλο και πιο πολύ να εχθρεύεται τους φτωχούς παρά τη φτώχεια. 

Μια σκέψη για τα μελούμενα (ΑΥΡΙΟ ΚΙΟΛΑΣ)

 

Μετά τα γεγονότα  στο Αιτωλικό  και τη παρουσία  «υψηλά  ιστάμενων» προσώπων στο νοσοκομείο αλλα κυρίως  στη πόλη και την προσπάθεια να  εμφανιστούν  ως «οι φύλακες αγγελοί  μας » προβληματίστηκα   αρκετά.

Ειδικά μετά τον «Ξένιο  Δία» στην Αθήνα  θυμήθηκα τα λόγια του πάστορα (δηλ. ιερέα ,κάτι που παραπέμπτει σε συγκρίσεις) Martin Niemoller (Μάρτιν Νίμελερ), που περιγράφει τη στάση  της “σιωπηλής πλειοψηφίας’’ την εποχή του Γ’  Ράιχ  καθώς και ένα κείμενο από την Αγωνιστική Παρέμβαση Νοσοκ. Πρεβέζης.

Τα κείμενα τα παραθέτω πιο κάτω .Για το τι πρέπει να γίνει η απάντηση (όπως και η ευθύνη της ) ανήκει σε μας.

                                                                   Δημήτρης  Τουμαράς

“Στην αρχή ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους.

Δεν ήμουν Εβραίος και δεν φώναξα.

Μετά ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές.

Δεν ήμουν κομμουνιστής και δεν φώναξα.

Έπειτα ήρθε η ώρα των σοσιαλδημοκρατών.

Δεν ανήκα σ΄ αυτό το κόμμα και δεν έβρισκα λόγο να διαμαρτυρηθώ.

Ακολούθησαν οι ομοφυλόφιλοι.

Ούτε κι αυτό σκέφτηκα ότι με αφορούσε.

Στο τέλος ήρθε η σειρά των τσιγγάνων.

Ούτε και τότε βρήκα λόγια για να εκφράσω την αντίθεσή μου.

Ο επόμενος στη σειρά ήμουν εγώ.

Αλλά δεν υπήρχε κανείς για να φωνάξει”
 

(Μάρτιν Νίμελερ  Ευαγγελιστής  ιερέας )

         
Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι.

Τα «νέα μέτρα» (μας ) είναι έτοιμα και από καιρό συμφωνημένα ( και υπογεγραμμένα.)

Οι «εμπλοκές» που κατά καιρούς παρουσιάζονται στην «οριστικοποίησή» τους  είναι για έχει και λίγο σασπένς η υπόθεση.. 

αλλιώς δεν μπορεί να χειραγωγηθεί το πόπολο.

Είμαστε στη τελική φάση του σχεδίου.

Ακόμη ένας γρήγορος γύρος άγριων  μισθολογικών περικοπών ,  άγριων περικοπών συντάξεων και απολύσεων..

Κλείσιμο νοσοκομείων και πανεπιστημίων..

Ξεπούλημα πλήρες της  δημόσιας περιουσίας , των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, αλλά και   ατομικής περιουσίας (διαρροές για 100.000 πλειστηριασμούς- ελάτε τώρα που δεν ξέρετε ποιοι θα αγοράσουν  και θα διαχειριστούν τόσα ακίνητα, οι ελληνικές  τράπεζες αυτές καθαυτές πάντως όχι…)

Και μετά ..

μετατροπή του πάλαι ποτέ Ελλαδικού γεωγραφικού χώρου..

σε ένα άθροισμα Ειδικών Οικονομικών Ζωνών..

όπου οι έννοιες μισθός , εργατικά δικαιώματα, ασφάλιση , συνταξιοδότηση  θα είναι απαγορευμένες..

και τα κέρδη των επιχειρηματιών και των πολυεθνικών εξασφαλισμένα.

Και βεβαίως επιστροφή (τουλάχιστον για τις εσωτερικές συναλλαγές) σε  κάποιο «εθνικό» νόμισμα με τους όρους  των δανειστών και των κεφαλαιοκρατών, που σημαίνει ΠΕΙΝΑ, ΠΕΙΝΑ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΑΝΕΙΠΩΤΗ.

Και επειδή όλα τούτα δεν … «χωνεύονται» εύκολα ούτε ακόμα και από τους πιο πανίβλακες …. Έλληνες ..

και ενδέχεται να αποτελέσουν αφορμή για να ξηλωθεί και το τελευταίο πλακάκι από τα πεζοδρόμια ανά την επικράτεια ..

άρχισαν οι ασκήσεις, τα «γυμνάσια»  με πραγματικά πυρά, με συμμετοχή   όλων  των  φανερών  και… κρυφών  δυνάμεων  «αποκατάστασης της τάξης» .

Κάτι σαν τους «Παρμενίωνες», στο στρατό.

Δοκιμή και τελευταία  πρόβα πριν την πρεμιέρα.

Δοκιμή για την επιβολή καθεστώτος ζόφου και  φόβου.

«Ξένιος Ζευς» με αφορμή και το φρικτό έγκλημα της Πάρου..

τυχαίοι(!!!) επιλεγμένοι αστυνομικοί έλεγχοι σε αριστερούς αγωνιστές που όλο και πληθαίνουν..

πολύ καλά σχεδιασμένο, πανελλαδικό, , ξεσάλωμα  και  άγριες επιθέσεις των παρακρατικών ομάδων αρχικά προς τους  ασιάτες κυρίως μετανάστες..

Και μετά θα έλθει και η σειρά ΟΛΩΝ  των υπολοίπων.

Αργά, επώδυνα, και προς το παρόν … ειρηνικά η «Ελληνική Δημοκρατία» και η Ελληνική κοινωνία οδηγείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση  , το ΔΝΤ και τους εγχώριους  πολιτικούς μεσολαβητές,   να συναντήσει  το προδιαγεγραμμένο μέλλον της :

Tην πλήρη οικονομική, πολιτική, εθνική,    κρατική και ηθική χρεωκοπία, μετατρεπόμενη σε ένα ασήμαντο λούμπεν –παρία του διεθνούς συστήματος.

Και επειδή η Αριστερά (όλα τα ρεύματα, υπορρεύματα , συνιστώσες) συνεχίζει να χτενίζεται αυτάρεσκα μπροστά στον καθρέφτη, ενώ ο κόσμος καίγεται..

και οι υπόλοιποι μένουμε κλεισμένοι στο καβούκι ασφαλείας μας (;)..  

και επειδή η φύση και η κοινωνία απεχθάνεται το κενό..

Ο  “Λαϊκός Σύνδεσμος”  μεθοδικά, με άνωθεν  βοήθεια, φτιάχνει κίνημα!

Ναι μαζικό κίνημα για πρώτη φορά στην Ελληνική ιστορία!

Αν δεν με πιστεύετε ..

Ρωτήστε  και το διπλανό σας..

στη δουλειά, στη γειτονιά, στο σχολείο.

Όταν πέφτει το σκοτάδι και καταλαγιάζουν οι θόρυβοι της πόλης..

έχω την εντύπωση  ότι ακούω  να έρχεται..

όχι από πολύ μακριά..

ο ρυθμικός ήχος των ταμπούρλων..

και το ρυθμικό κτύπημα της μπότας στην άσφαλτο..

από το "βάδισμα της χήνας"!

"Για να ξεβρωμίσει ο τόπος"!

Κατατέθηκε  στις  08/08/12  απο τον ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ  ερώτηση στη Βουλή  για το θέμα των  δεδουλευμένων την οποία  μπορείτε να τη διαβάσετε  πιο κάτω:

Προς τους Υπουργούς

-Εργασίας Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας

-Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης

ΘΕΜΑ: Καταβολή δεδουλευμένων εργαζομένων Νοσοκομείου Μεσολογγίου.

Στο νοσοκομείο Μεσολογγίου υπάρχει πρόβλημα με το ποσό που εγκρίθηκε για υπερωριακή εργασία – νυχτερινά και εξαιρέσιμα, το οποίο δεν επαρκεί για να καλύψει τα πραγματοποιηθέντα προγράμματα εργασίας με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να γίνεται περικοπή δεδουλευμένων από τους εργαζόμενους. Οι περικοπές αφορούν στο διάστημα Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου 2012 που έχει καταβληθεί στους εργαζόμενους αλλά και οι επόμενοι μήνες θα είναι στην ίδια κατάσταση αφού το ποσό που αντιστοιχεί κάθε μήνα είναι μικρότερο από τις ανάγκες λειτουργίας του νοσοκομείου. 

Όπως προκύπτει και από το έγγραφο του διοικητή του νοσοκομείου που έχει κατατεθεί προς τη Δ.Υ.ΠΕ. (αρ.πρωτ.:5167,16-5-12) δεν εμπεριέχεται «πλασματικότητα» εντός των πραγματοποιηθέντων πρόσθετων αμοιβών και τα ποσά ανέρχονται 2000-4000 ευρώ ανά μήνα επιπλέον του ποσού που χορηγείται σήμερα.

Εξ αιτίας της κατάστασης οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε συνεχείς κινητοποιήσεις διεκδικώντας το αυτονόητο που είναι τα δεδουλευμένα τους. Από τον Ιούνιο βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας έχοντας καταθέσει και αναφορά στον εισαγγελέα πλημμελειοδικών Μεσολογγίου (21-7-12).

Επισημαίνεται πως τα προγράμματα εργασίας εξακολουθούν μέχρι σήμερα να εκδίδονται με τον ίδιο ρυθμό – μη λαμβάνοντάς υπόψη το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι καλούνται να δουλέψουν υπερωριακά χωρίς να αποζημιωθούν – επειδή ακριβώς αντιστοιχούν στο μίνιμουμ προσωπικό που χρειάζεται το νοσοκομείο και τα Κέντρα υγείας για να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες.

Με δεδομένο το γεγονός ότι το νοσοκομείο ήδη λειτουργεί με προσωπικό στα όρια του επιπέδου ασφαλείας, η μη έγκριση της πρόσθετης επιχορήγησης που απαιτείται, οδηγεί μαθηματικά είτε στη περικοπή προσφερόμενων υπηρεσιών είτε στην περικοπή των δεδουλευμένων από τους εργαζόμενους οι οποίοι στηρίζουν την εύρυθμη λειτουργία του νοσοκομείου κάτω από αυτές τις συνθήκες. 

Η όλη κατάσταση συνδέεται άμεσα – προφανώς – με το ότι μέχρι τέλος του έτους προβλέπεται η δημιουργία ενιαίου οργανισμού μεταξύ των νοσοκομείων Αγρινίου-Μεσολογγίου, έχουν παγώσει οι προσλήψεις και δίνεται η δυνατότητα μεταφοράς προσωπικού μεταξύ των νοσοκομείων και επιχειρείται η «αξιοποίηση» μονάδων υγείας σε συνεργασία με ιδιώτες.

Επανειλημμένως , οι φορείς της πόλης, η τοπική κοινωνία, το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και εν γένει οι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο με κινητοποιήσεις έχουν εκφράσει τη σθεναρή τους διαφωνία και αντίδραση στη μετατροπή-υποβάθμιση του νοσοκομείου Μεσολογγίου ουσιαστικά σε Κέντρο υγείας. 

Σημειωτέον, ότι το Νοσοκομείο Μεσολογγίου πλήττεται και αυτό, όπως και τόσες άλλες μονάδες στη χώρα, από τη Μνημονιακή πολιτική. Στην πραγματικότητα αυτό μεταφράζεται σε υποστελέχωση και υποχρηματοδότηση δηλαδή σε ελλείψεις προσωπικού, αναλώσιμων υλικών και υπερεντατικοποίηση της εργασίας των υγειονομικών (χωρίς να πληρώνονται τα δεδουλευμένα τους).

Εξάλλου , το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στο Νοσοκομείο Μεσολογγίου αντιμετωπίζεται σχεδόν στο σύνολο των Νοσοκομείων της χώρας.

Με βάση τα παραπάνω

Ερωτάται ο κ. Υπουργός:

1)Σε  ποίες ενέργειες θα προβεί ώστε να εξασφαλιστεί η εύρυθμη λειτουργία του Νοσοκομείου;

2)Θα δοθεί μόνιμη λύση με την καταβολή της πρόσθετης επιχορήγησης (το ποσό δεν ξεπερνά τις 60.000 ευρώ ετησίως) έτσι ώστε να καλυφθούν οι πραγματικές ανάγκες που προκύπτουν από τα προγράμματα εργασίας και το έγγραφο του διοικητή προς την Δ.Υ.ΠΕ. ;

                                         Η βουλευτής 

                                Μαρία Τριανταφύλλου