ΕΡΩΤΗΣΗ ΣΤΟ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΣΤΟ ΝΟΜΟ

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ - ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ

ΚΙΝΗΣΗ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ

Α.Π. 44/3-4-2013

     ΠΡΟΣ : Γραμματεία Περιφερειακού Συμβουλίου (Π.Σ.)

                   Πρόεδρο Π.Σ. κ. Κ. Καρπέτα

                  Περιφερειάρχη κ. Απ. Κατσιφάρα

ΕΠΕΡΩΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΓΡΙΝΙΟΥ - ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

          Σοβαρά προβλήματα αντιμετωπίζει η έναρξη λειτουργίας του νέου Νοσοκομείου Αγρινίου - Αιτωλοακαρνανίας, με αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία των κατοίκων όλου του Νομού. Συγκεκριμένα: Η μεγάλη καθυστέρηση στη μεταφορά του παλιού Νοσοκομείου. Η παραπομπή στις «Ελληνικές καλένδες» του Μνημονίου της ανέγερσης του 4^ου ορόφου του νέου Νοσοκομείου (παρ΄ ότι έχει διασφαλιστεί η χρηματοδότηση μέσω εσπα). Οι τεράστιες ελλείψεις προσωπικού (νοσηλευτικού, ιατρικού, παραϊατρικού). Το γεγονός ότι ο νέος Οργανισμός για το νέο Νοσοκομείο Αγρινίου - Αιτωλ/νίας σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες και επιπλέον ότι στο νέο Οργανισμό υπάρχουν πολλές προσωποπαγείς θέσεις, κάτι που σημαίνει ότι χρόνο με το χρόνο το προσωπικό θα μειώνεται και δεν θα αναπληρώνεται. Τέλος, η σχεδιαζόμενη μεταφορά προσωπικού με κλείσιμο ή μετατροπή του Νοσοκομείου Μεσολογγίου σε Κέντρο Υγείας αστικού τύπου. Όλα αυτά, σε συνδυασμό, επιδεινώνουν συνολικά τα προβλήματα επαρκούς υγειονομικής περίθαλψης στην Αιτωλοακαρνανία.

          Εκ μέρους της «ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ - ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ», με βάση το άρθρο 16, παράγρ. 1, του Κανονισμού Λειτουργίας του Π.Σ.,

ΕΠΕΡΩΤΑΤΑΙ ο κ. Περιφερειάρχης :

          Σε ποιες άμεσες ενέργειες θα προβεί προς την κυβέρνηση, με σκοπό : α) Την ολοκλήρωση της κατασκευής (4^ος όροφος) και την απρόσκοπτη λειτουργία με επαρκές προσωπικό του νέου Νοσοκομείου Αγρινίου - Αιτωλοακαρνανίας, β) την αναβάθμιση αντί για το κλείσιμο ή την υποβάθμιση του Νοσοκομείου Μεσολογγίου σε Κέντρο Υγείας και γ) τη συνολική βελτίωση των παρεχομένων υπηρεσιών Υγείας στην Αιτωλοακαρνανία και σ΄ όλη τη Δυτική Ελλάδα;

3-4-2013

Δημήτρης Δεσύλλας

Περιφερειακός Σύμβουλος

Άμεση ενίσχυση με γιατρούς του Νοσοκομείου Μεσολογγίου ζητούν Βαρεμένος και Τριανταφύλλου

Την άμεση κάλυψη των επειγουσών αναγκών του Γενικού Νοσοκομείου Μεσολογγίου σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, ζητούν μέσω του κοινοβουλευτικού ελέγχου οι βουλευτές Αιτωλοακαρνανίας του ΣΥΡΙΖΑ,Γιώργος Βαρεμένος και Μαρία Τριανταφύλλου.

Όπως υπογραμμίζουν, το Γενικό Νοσοκομείο Μεσολογγίου αντιμετωπίζει, πλέον, συνθήκες κατάρρευσης. Οι συνέπειες της υποχρηματοδότησής του είναι από καιρό ορατές και οξύνονται συνεχώς: Ελλείψεις στον αριθμό και τη σύνθεση του ιατρικού, νοσηλευτικού και διοικητικού προσωπικού, ελλείψεις σε φάρμακα και αναλώσιμα υλικά, με αποτέλεσμα σοβαρές δυσλειτουργίες στην καθημερινή δραστηριότητα του νοσοκομείου, υπολειτουργία ή και αναστολή λειτουργίας κλινικών του, κενά σε εφημερίες και μεταφορά ασθενών σε άλλα νοσοκομεία.

Αποκαλυπτικό για το μέγεθος -και τις αιτίες του προβλήματος- είναι το ύψος της περικοπής που έχει υποστεί ο προϋπολογισμός του νοσοκομείου -από 6.638.319,48 ευρώ το 2012 σε 4.380.170,39 ευρώ για το 2013. 

Ας σημειωθεί, δε, ότι στον προϋπολογισμό του 2012 δεν περιλαμβάνονταν άλλες δαπάνες πέραν των υποχρεωτικών (φάρμακα, αντιδραστήρια, σίτιση, θέρμανση, εξωτερικοί συνεργάτες κλπ). Ας σημειωθεί, επίσης, ότι η περικοπή αυτή δεν συνεπάγεται και ισόποσο οικονομικό όφελος για το ΕΣΥ, καθώς, λόγω των ελλείψεων σε φάρμακα και υλικά, ασθενείς μετακινούνται, μαζί με το αντίστοιχο κόστος, σε άλλα νοσοκομεία.

Η προϊούσα αυτή παρακμή του νοσοκομείου, που αποτελεί ήδη ένα από τα οξύτερα προβλήματα των πολιτών του Μεσολογγίου, εδραιώνει στην τοπική κοινωνία τον φόβο -αν όχι και την πεποίθηση- για μια επιδιωκόμενη υποβάθμιση του ρόλου και των υπηρεσιών του. Και, σε κάθε περίπτωση, ενισχύει την εκτίμηση ότι η διασύνδεση των νοσοκομείων Αγρινίου και Μεσολογγίου δεν είχε, ουσιαστικά, κανένα λειτουργικό, οικονομικό και κοινωνικό όφελος, και επαναφέρει το αίτημα για την αυτονόμησή τους.

Αυτό που προέχει σήμερα, τονίζουν οι δύο βουλευτές, είναι η κάλυψη των πιο άμεσων και επειγουσών αναγκών σε ιατρικό προσωπικό, οι οποίες, σύμφωνα με τις συντηρητικότερες εκτιμήσεις, αφορούν την πρόσληψη 6 ειδικευμένων ιατρών -ενός καρδιολόγου, ενός παθολόγου, ενός αναισθησιολόγου, ενός ορθοπεδικού και δύο μικροβιολόγων. Εξίσου επείγουσα είναι η ανάγκη πρόσληψης δύο γενικών ιατρών για το Κέντρο Υγείας του Μύτικα. Η υψηλή προτεραιότητα των προσλήψεων αυτών, όπως και οι φορείς των εργαζομένων στο νοσοκομείο επισημαίνουν, δεν ακυρώνει το σύνολο των αιτημάτων που ο διευθυντής της Ιατρικής Υπηρεσίας έχει υποβάλει εγγράφως προς το υπουργείο.

Με αυτά τα δεδομένα, ρωτούν τον υπουργό Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης:

1. Ποια μέτρα προτίθεται να λάβει προκειμένου να καλυφθούν, το ταχύτερο δυνατόν, οι επείγουσες ανάγκες του Γενικού Νοσοκομείου Μεσολογγίου και του Κέντρου Υγείας Μύτικα σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό;

2. Ποιος είναι ο σχεδιασμός του υπουργείου για τη δομή των υπηρεσιών υγείας στον νομό Αιτωλοακαρνανίας και πώς, στο πλαίσια αυτό, αντιμετωπίζει την ανάγκη αναβάθμισης του ρόλου του Γενικού Νοσοκομείου Μεσολογγίου και της ποιότητας των υπηρεσιών που αυτό παρέχει;

ΟΧΙ τέτοιο όχι…

Θύμιος Καλαμούκης

Επειδή ήδη οι ένοχοι προσκυνημένοι Νενέκοι, βγαίνουν σε παράθυρα και πάνελ προσπαθώντας να αποδομήσουν το ΟΧΙ, οφείλουμε εξαρχής να πούμε ότι το ΟΧΙ της Κύπρου, όχι μόνο δεν αποτελεί ήττα, αλλά είναι ένα άριστο μάθημα, για τους λαούς όλης της Ευρώπης, κυρίως όμως του Νότου.

Ήταν ένα άριστο μάθημα για όσους νομίζουν ότι οι λύκοι  της Ευρώπης καταλαβαίνουν από διάλογο και από επιχειρήματα. Ήταν ένα άριστο δίδαγμα για όλους εκείνους που πιστεύουν ότι με την διαπραγμάτευση και την επαναδιαπραγμάτευση, μπορεί να πειστεί η Μαφία του Βερολίνου και των Βρυξελλών. Ήταν ένα ατράνταχτο επιχείρημα, ότι δεν τολμάς να επισκεφτείς την έδρα των λύκων για συζήτηση, κυρίως όσο επιμένεις να παραμένεις αρνί…

Το ΟΧΙ της Κύπρου, βάλσαμο στις πληγωμένες υπερηφάνειες όλων των Ελλήνων, αναστάτωσε την Ευρώπη και μέρος του πλανήτη, για περισσότερο από μια εβδομάδα, αν και δεν ήταν ένα καθαρό ΟΧΙ, του Κυπριακού λαού, με αποφασιστικότητα, βάθος και περιεχόμενο ρήξης. Δεν ήταν ένα καθολικό όχι ανθρώπων έτοιμων για όλα. Δεν ήταν ένα όχι πολέμου, αλλά συμβιβασμού και  συνθηκολόγησης . Ήταν ένα όχι, αποφυγής των χειρότερων, ένα καθαρά αμυντικό όχι. Παρόλα αυτά ταρακούνησε αυτούς που μέχρι σήμερα δεν είχαν συνηθίσει σε τέτοια όχι. Και αυτό είναι ευχάριστο και καλοδεχούμενο.

Το καθαρό δίδαγμα που βγαίνει από αυτό το crash test, είναι ότι ένα ΟΧΙ, πρέπει να είναι ρωμαλέο, δυνατό, μαζικό. ΟΧΙ αμφισβήτησης των πάντων, όχι του μέρους. ΟΧΙ ρήξης με το σύνολο και όχι με δευτερεύουσες πτυχές. Ημίμετρα, ψευδαισθήσεις, αυταπάτες εδώ δεν χωρούν.

Στον κηρυγμένο πόλεμο δεν πας να πολεμήσεις, με σφεντόνες. Πας με όπλα και πυρομαχικά. Και τα όπλα και τα πυρομαχικά, σήμερα είναι η απόφαση ενός λαού. Αυτήν παίρνεις μαζί σου και πας στις Βρυξέλλες. Την ορμή του λαού μαζί με την καλή του προετοιμασία και εκπαίδευση για τα πολύ δύσκολα. Έτσι πας στις ξένες πρωτεύουσες,  όχι για να διαπραγματευτείς, αυτό πια είναι αστείο, αλλά για να ανακοινώσεις τις προθέσεις σου και τις αποφάσεις σου. 

Αν δεν υπάρχει η δύναμη, η θέληση και η επίγνωση ενός λαού, η καθαρή του διάθεση και ετοιμότητα για ΟΛΑ, δεν πας πουθενά. Κάθεσαι και περιμένεις να πεθάνεις αργά και βασανιστικά. Αλλιώς ετοιμάζεσαι για να πεις το ΟΧΙ, ετοιμάζοντας και τον λαό για τα δύσκολα που έρχονται.

Από το παράδειγμα της Κύπρου, νομίζω επλήγησαν κυρίως οι αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ, για διαπραγμάτευση και διάλογο, η επιμονή του για λύση εντός Ευρώ, η πίστη του ότι λύση για το θύμα μπορεί να υπάρξει, μόνο μέσα από την καλή διάθεση του δολοφόνου. 

Από το παράδειγμα της Κύπρου, απεδείχθη ότι εντός Ευρώ, μόνο περιπέτειες έχει να περιμένει ο ελληνικός λαός, αυξανόμενες και εντονότερες. Λύση σε αυτήν την Ευρώπη, δεν πρόκειται να έρθει, πόσο μάλλον σε αυτό το σύστημα.

Από το παράδειγμα της Κύπρου, απεδείχθη ότι το τέλος του μονόδρομου που μας υπαγορεύουν και επιβάλλουν,  είναι ο θάνατος, της κοινωνίας, της οικονομίας, της χώρας, του λαού.

Από το παράδειγμα της Κύπρου φάνηκε ότι τέτοια ΟΧΙ φέρνουν χειρότερα αποτελέσματα. Φάνηκε ότι ΜΟΝΟ ένα βροντερό συνολικό και αδιαπραγμάτευτο ΟΧΙ μπορεί να εγγυηθεί θετικές εξελίξεις. Πριν όμως το μεγάλο λαϊκό ΟΧΙ, ας ξεκινήσουμε από τα ατομικά, μικρά, προσωπικά ΟΧΙ.

Όχι στα ατομικά παραμυθιάσματα.

Όχι στις ψευδαισθήσεις.

Όχι στον φόβο.

Όχι στην κοροϊδία.

Όχι στην άγνοια.

Όχι στην ενσωμάτωση.

Όχι στο προσωρινό βόλεμα.

Όχι στην ταπείνωση.

Όχι στην ευκολία.

Όχι στην ανάθεση.

 Όχι στις αναβολές.

ΥΓ. Η όποια δυσάρεστη εξέλιξη στον Κυπριακό λαό και η σύνδεσή της με το ΟΧΙ του, δεν θα μας κάνει να ξεχάσουμε, την καταστροφή, την φτώχεια και την εξαθλίωση που έχουν δημιουργήσει στην χώρα μας οι ξεπουλημένοι οπαδοί του ΝΑΙ. Και μόνο που χρησιμοποιούν τις επιπτώσεις του ΟΧΙ εκεί, για να αποδείξουν την ορθότητα των εδώ, επιλογών τους, τους κάνει δυο φορές ένοχους, καταδικαστέους και σιχαμένους.

πηγή: Ελληνοφρένεια

                                                              Για την αντιγραφή

                                                             Δημήτρης Τουμαράς

ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΕΙ «ΟΧΙ»!

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Η υπόθεση της Κύπρου βάζει τέλος και στις τελευταίες αυταπάτες.

Θέτει το όριο ανάμεσα στις ψευδαισθήσεις και την πραγματικότητα.

Συμπέρασμα πρώτο:

Τίποτα πιο επιβεβλημένο από το «Οχι» του λαού στους δυνάστες του, στους εκμεταλλευτές του, στους καταπιεστές του.

Συμπέρασμα δεύτερο:

Οπως δεν είναι όλα τα «ναι» ίδια, έτσι δεν είναι και όλα τα «όχι» ίδια.

Είναι άλλο το «Οχι» του λαού στον εξανδραποδισμό του, κι είναι άλλο το «όχι» της ολιγαρχίας των λύκων που διαφωνούν μεταξύ τους ή με τους άλλους λύκους, τους εταίρους και τους συμμάχους τους, για το πώς - όλοι οι λύκοι μαζί - θα ρημάξουν το κοπάδι.

Το «Οχι» του λαού δεν έχει καμία σχέση, δεν πρέπει να συγχέεται, δεν πρέπει να αξιοποιείται και κυρίως δεν πρέπει να υποτάσσεται στα άλλα «όχι». Αυτά που μπορεί να ακούγονται και να λέγονται μεταξύ των δημίων του.

Συμπέρασμα τρίτο:

Αυτή η επιβεβλημένη απάντηση, το «Οχι» του λαού, θα είναι εντελώς ανούσια αν πρόκειται να αποτελέσει ή να χρησιμοποιηθεί ως μια εφήμερη εκδήλωση αυτοϊκανοποίησης για εσωτερική κατανάλωση.

Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά για να τα ξεγελάσουμε επιδιδόμενοι, είτε εδώ, είτε στην Κύπρο, είτε οπουδήποτε, σε άνευ αντικρίσματος ξεσπάσματα του θυμικού μεταξύ των θαμώνων των ανά τις επικράτειες καφενέδων.

Πρέπει να συνεννοηθούμε και να συμφωνήσουμε στο αυτονόητο:

Το «Οχι», για να αποκτήσει νόημα και προοπτική, απαιτείται να πάρει τα χαρακτηριστικά μιας εφ' όλης της ύλης πολιτικής απάντησης.

- Απάντηση που θα ισοδυναμεί με ρήξη και με ανατροπή όλου του καθεστώτος, από τα θεμέλια μέχρι το εποικοδόμημα, της ταξικής καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

- Απάντηση ρωμαλέα, ανυποχώρητη, ανυπότακτη, βαθιά συνειδητοποιημένη, που από τους τόπους δουλειάς, από τις γειτονιές, από τους δρόμους, ο ελληνικός λαός, ο κυπριακός λαός, οι ευρωπαϊκοί λαοί, οι λαοί όλου του κόσμου, θα την μεταφέρουν στους εντός και εκτός των τειχών τυράννους του ιμπεριαλισμού.

- Απάντηση που η ισχύς της δεν θα είναι υπόθεση που θα επαφίεται στη «διαπραγματευτική δεινότητα» κάποιων εκπροσώπων, (σ.σ.: Αλλά ποιων εκπροσώπων; Αυτών που συντάσσουν μνημόνια με τους δυνάστες; Των άλλων που αποδεικνύονται εξίσου έτοιμοι να συντάσσουν μνημόνια με τους δυνάστες, όπως και οι προηγούμενοι; Των τρίτων που υπόσχονται «επωφελείς» διαπραγματεύσεις πάλι με τους δυνάστες;) αλλά που την επιβολή του δίκιου της θα την εγγυάται η ισχύς και η αποφασιστικότητα του ίδιου του εξεγερμένου, του επαναστατημένου λαού και των δικών του εκπροσώπων.

Το «Οχι» του λαού, του ελληνικού λαού για να έρθουμε στα δικά μας, απαιτεί επομένως την ικανοποίηση μιας βασικής προϋπόθεσης:

Για να αντιμετωπίσουν οι Ελληνες εργαζόμενοι, οι άνεργοι, η νεολαία, τη μέγκενη που τους συνθλίβει τη ζωή τους, δεν έχουν άλλη επιλογή από το:

• Να γίνουν οι ίδιοι κάτοχοι της πολιτικής εξουσίας.
•  
• Να γίνουν οι ίδιοι κάτοχοι των κλειδιών της οικονομίας.
•  
• Να γίνουν οι ίδιοι κάτοχοι και ιδιοκτήτες του παραγωγικού πλούτου της χώρας.
•  
• Να είναι οι ίδιοι που θα διοικούν και θα «άρχουν». Που η ηγεσία τους και η κυβέρνησή τους, βγαλμένη από τα σπλάχνα τους, θα τίθεται ανά πάσα στιγμή κάτω από τον δικό τους τον εργατικό και κοινωνικό έλεγχο. Που οι διακρατικές τους σχέσεις δεν θα καθορίζονται από τα συμφέροντα της εγχώριας πλουτοκρατίας αλλά θα οικοδομούνται, από μια ανεξάρτητη Ελλάδα, πάνω στην αρχή «δεν παραχωρούμε τίποτα από τα λαϊκά συμφέροντα», πάνω στην αρχή της αμοιβαιότητας των συμφερόντων με όλους τους άλλους λαούς.
•  

Αυτός ο δρόμος, που δεν τελειώνει στην αλλαγή κυβέρνησης, αλλά που αντίθετα αρχίζει με την αλλαγή τάξης στην εξουσία, είναι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος που περπατώντας τον ο λαός θα μπορέσει να αποκρούσει τη λεηλασία του από ντόπιους και ξένους λύκους.

Αυτός, ο δρόμος του «Οχι» στον αφανισμό, είναι ο δρόμος του «Ναι» στη λαϊκή εξουσία.

Κάποιοι μας κοιτούν με... συγκατάβαση, μας δείχνουν την Κύπρο, μας δείχνουν τα ευρωπαϊκά και ατλαντικά «Νταχάου», και με το ναρκισσισμό του «επιβεβαιωμένου» - από το ραγιαδισμό του - ραγιά, μας πληροφορούν ότι τα προηγούμενα στην καλύτερη περίπτωση συνιστούν δονκιχωτισμό και επαναστατική ουτοπία.

Τους απαντάμε με τα λόγια του Οσκαρ Ουάιλντ:

«Ενας χάρτης του κόσμου που δεν περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη μόνη χώρα όπου η Ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και, βλέποντας μια καλύτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της μιας μετά την άλλη Ουτοπίας».

Τους απαντάμε με τα λόγια του Μπάιρον:

Ναι, «η επανάσταση σε μερικούς μπορεί να μην αρέσει μα είναι ο μόνος σίγουρος και δίκαιος τρόπος να καθαρίσεις απ' το ρίπος τους ανθρώπους».

Τους απαντάμε με τα λόγια της Ιστορίας που δεν «τελείωσε»:

Σίγουρα αυτή η πορεία αναδημιουργίας και αναγέννησης της Ελλάδας δεν είναι μια εύκολη πορεία. Ομως είναι μια πορεία απείρως ευκολότερη και από άποψη αποτελεσμάτων πρόδηλα ρεαλιστικότερη, σε αντίθεση με τον αδιέξοδο δρόμο των ανυπολόγιστων και μάταιων θυσιών με το βαρύ τίμημα, των αβάσταχτων θυσιών που υποβάλλεται ο λαός και ο τόπος για να βγαίνουν κερδισμένοι οι πλουτοκράτες, τα μονοπώλια και το σάπιο πολιτικό τους σύστημα.

Αυτή η Ελλάδα, η Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας και της λαϊκής οικονομίας, η Ελλάδα του σοσιαλιστικού δρόμου ανάπτυξης, είναι το πλέον ώριμο και ρεαλιστικό αίτημα των καιρών που «σαν θελήσει ποτέ ο λαός, τότε το πεπρωμένο θα προσκυνήσει».

*Δημοσιεύθηκε στο "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" την Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

                                                              Για την αντιγραφή

                                                         Δημήτρης  Τουμαράς