Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

Ελπίζοντας να ανοίξει η κουβέντα


Την  Κυριακή που πέρασε διάβασα ένα άρθρο στο http://aristeroblog.gr/.
Νομίζω ότι αξίζει τη προσοχή μας και είναι σε άμεση σχέση με την προηγούμενη ανάρτηση μου.
Ελπίζω να βοηθήσει ώστε να ανοίξει μεταξύ μας η κουβέντα.
                                                                             
                                                              Δημήτρης   Τουμαράς  
 http://topontiki.gr/img/imagecache/620x427_134466959586.jpg

     Κείμενα: Θανάσης Σκαμνάκης, Παναγιώτης Φραντζής

Μια μεγάλων και επικίνδυνων διαστάσεων εκστρατεία βρίσκεται σε εξέλιξη το τελευταίο διάστημα με άμεσα θύματα τους μετανάστες. Επίσημη πολιτεία, αστυνομικό παρακράτος και παρακρατικές ομάδες, με επίσημο όνομα ή χωρίς, έχουν ξεκινήσει σαφάρι εναντίον των ξένων. Ο ειρωνικής ονομασίας «Ξένιος Ζευς» εγκαινιάζει το επίσημο πογκρόμ και στα απόνερα του ενεργοποιείται ολόκληρος ο ξενοφοβικός και φασιστικός εσμός.

Το όλο θέμα δεν είναι πρόβλημα των «άκρων» αλλά ζήτημα της καθημερινής ζωής των Ελλήνων. Και η ελληνική κοινωνία, προσθέτει στην ανασφάλεια της, εξαιτίας της οικονομικής δυσπραγίας της, τον καθημερινό φόβο από τα μικρά, αλλά και τα μεγάλα εγκλήματα των ξένων (ή τουλάχιστον εκείνα που αποδίδονται στους ξένους), τη γενική έξαρση της εγκληματικότητας, η οποία έχει σχέση και με την οικονομική κρίση αλλά σε ένα βαθμό και με κάποιους ξένους. Και προσθέτοντας αυτή την ανασφάλεια είναι έτοιμη να δώσει δίκιο, συνεπικoυρούντων των μέσων ενημέρωσης, στις ρατσιστικές επιθέσεις. Το φαινόμενο παίρνει ανεξέλεγκτες κοινωνικές διαστάσεις και η επίκληση του ανθρωπισμού δεν μπορεί να πείσει τη νοικοκυρά του Αγίου Παντελεήμονα, τον συνταξιούχο ή τον αγρότη που μπήκαν σπίτι του στην ερημιά και τον ρήμαξαν, ούτε τη μάνα της κοπέλας από την Πάρο, ούτε την έγκυο γυναίκα εκείνου του άτυχου που τον σκότωσαν Αφγανοί στην Ηπείρου για μια βιντεοκάμερα. Κι έτσι ο φορτηγατζής ακροατής του ραδιοφωνικού σταθμού, είτε είναι φασίστας είτε όχι, αφελής ωστόσο, «δεν καταλαβαίνει Χριστό» όπως λέει, κι αν πιάσει τους ξένους που του έχουν κλέψει το τσαντάκι με τα λεφτά του δυό φορές, το κινητό του πέντε κ.ο.κ., «θα τους φάει ζωντανούς». Ο ανθρωπισμός είναι μια προσιτή στον καθένα ιδεολογική σύλληψη σε μια εποχή που έχεις την πολυτέλεια να είσαι άνθρωπος. 'Οταν έρχεται η εποχή της στέρησης, αρχίζει ο βαθύς διχασμός και η ανθρωποφαγία. Ο διπλανός είναι ένας ορατός και προσιτός εχθρός. Το να τα βάζεις με τις κυβερνήσεις είναι εξαιρετικά δύσκολο. Είναι μακρινοί στόχοι και τώρα που έχουν μεταφέρει το κέντρο τους στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο είναι απρόσωπες, μακρινές και ακατάβλητες. Το να θυσιάσεις τον διπλανό σου φτωχοπρόδρομο είναι μια προσιτή δυνατότητα. Κι έτσι, στην κρίση, αμυνόμαστε με ανθρωποθυσίες. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να μη νιώθεις πως δεν κάνεις τίποτα. Είναι όμως αποτελεσματικός; Φυσικά όχι. Ποιος βολεύεται απ' αυτό; Φυσικά οι δημιουργοί της κρίσης. Μπαίνουμε στη νέα εποχή με αναπτερομένες τις σημαίες του μίσους. Μάλλον πρέπει να δώσουμε μεγαλύτερο ρόλο στη σκέψη και το μυαλό μας.

Σήμερα δεν υπάρχουν φυσικές καταστροφές», είχε πει ο Ζαν-Πολ Σαρτρ, θέλοντας να υπογραμμίσει πως κάθε φαινόμενο στον καπιταλιστικό μας κόσμο έχει κοινωνικές αιτίες, ή έστω η κοινωνική κατάσταση το επηρεάζει κατά τρόπο καθοριστικό. Στην εποχή μας, όπου η ρήση αποδεικνύεται όσο ποτέ αληθινή, η κοινωνία αρχίζει να πιστεύει το ακριβώς αντίθετο. Πως ακόμα και οι κοινωνικές καταστροφές, όπως η οικονομική κρίση, έχουν φυσικά αίτια, ή έστω έχουν τη δύναμη φυσικού φαινομένου, και συνεπώς δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν. «Οι δυνάμεις της αγοράς» είναι απρόσωπες, απρόσιτες και πανίσχυρες. Πάνω από ανθρώπους αλλά και κράτη ολόκληρα.
Από την άλλη πλευρά υπάρχουν μερικά φαινόμενα σοβαρά που έχουν ασφαλώς κοινωνικό χαρακτήρα. Ο φορτηγατζής που θέλει να «φάει» τον κλέφτη και η κυρία του Αγίου Παντελεήμονα που θέλει τα ΜΑΤ και τη Χρυσή Αυγή να κυνηγάνε και να δέρνουν μετανάστες για να έχει το κεφάλι της, και το πορτοφόλι της, ήσυχο, ξέρουν.
Φυσικά, δεν είναι βέβαιο πως επιλέγουν τον καλύτερο δρόμο για εξασφαλίσουν και το κινητό και το κεφάλι και το πορτοφόλι τους, αλλά επιμένουν πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αντιδράσουν. Αυτό τους χρειάζεται, των ξένων. Να τους τρομοκρατήσουμε, να τους διώξουμε, να τους «φάμε».

Η «ικανοποιημένη πλειοψηφία», όπως την έλεγε ο Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ νιώθει να απειλούνται τα κεκτημένα της, τα οποία σαρώνονται από την οικονομική κρίση, και ζητά ένα προσιτό εξιλαστήριο θύμα για να εκτονώσει την αγανάκτηση της και να πολεμήσει το φόβο της.
Η νέα μας εποχή, που τόσο πολύ διαφημίσανε, και εξακολουθούν να διαφημίζουν, τηλεοπτικοί αστέρες και τηλεοπτικοί διανοούμενοι και πολιτικοί, μας εισάγει σε μια νέα κοινωνική βαρβαρότητα της οποίας οφείλουμε να δούμε τις αιτίες και τη διαδρομή. Πριν καταλήξουμε στο αφοριστικό και ασφαλές (για τις μεταξύ μας σχέσεις) συμπέρασμα πως φταίει ο καπιταλισμός, πρέπει να δούμε τι συμβαίνει και οι κοινωνικές καταστροφές θεωρούνται σήμερα φυσικά φαινόμενα και γιατί οι φτωχοί ενοχοποιούν άλλους φτωχούς και συμμετέχουν σε εκστρατείες εναντίον τους.

Οι απαντήσεις δεν είναι απλές και κυρίως μονοσήμαντες. Δεν μπορεί κανείς να διαφεύγει από τα αμείλικτα και επιτακτικά ερωτήματα της πραγματικότητας, που ζητούν απαντήσεις εδώ και τώρα, αλλά επίσης ούτε να εγκλωβίζεται στην αμείλικτη τωρινή και δυσμενή πραγματικότητα για να οδηγηθεί χωρίς σκέψη και χωρίς προοπτική σε απαντήσεις οι οποίες υπονομεύουν και το παρόν και το μέλλον, και στην ουσία δεν λύνουν κανένα πρόβλημα όσο κι αν δείχνουν το αντίθετο.
Επί του θέματος χρειάζεται να γίνουν μερικές επισημάνσεις.

Επισήμανση πρώτη και βασική: Η παγκοσμιοποίηση προήλθε (αλλά και σήμανε) από τη δυνατότητα των μεγάλων βιομηχανιών να πηγαίνουν όπου θέλουν. Κι αυτές μεταφέρθηκαν στην Κίνα, στις Ινδίες, στο Μεξικό και άλλου όπου κατασκεύασαν ολόκληρες παρα-γκουπόλεις και τις γέμισαν εργάτες με ημερομηνία λήξεως, οι οποίοι δουλεύουν για ισχνότατα μεροκάματα, ζουν σε παράγκες από πισόχαρτο και πεθαίνουν σύντομα, γεγονός που δεν ενοχλεί κανέναν εργοδότη καθώς τους αντικαθιστά γρήγορα και ανέξοδα. Κι έτσι η εργατική τάξη στις χώρες του λοιπού, του «ανεπτυγμένου», κόσμου βγαίνει στην ανεργία, αλλάζει ειδικότητες, χάνει τη συνοχή της, τη δύναμη της συλλογικής δράσης και της πολιτικής της έκφρασης.

Επιπλέον, η πτώση του ποσοστού κέρδους στη βιομηχανία και την παραγωγή και η στροφή του κεφαλαίου στο χρηματοπιστωτικό σύστημα κάνουν τους εργαζόμενους λιγότερο αναγκαίους για την αύξηση των κερδών. Στη βάση αυτή και προς ενίσχυση, πολιτική και ιδεολογική, αναπτύσσονται οι νεοφιλελεύθερες οικονομικές και πολιτικές θεωρίες (μοντέρνες και κυρίως μεταμοντέρνες) ως έκφραση της σύγχρονης «ατομικής» αναζήτησης, που αποσυνδέει («αποδομεί») τα ενιαία κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά γεγονότα σε επιμέρους περιστατικά, σε ατομικές αναζητήσεις, στη λογική του κάθε άνθρωπος έχει τη δική του αλήθεια και το δικό του δίκιο. Και συνεπώς είναι ένοχος και για τη φτώχεια του. Στην ιεράρχηση των κοινωνικών αξιών αλλάζει η σειρά. Και στην πολιτική κάθε απόφαση αξιολογείται με βάση την οικονομική της αξία. Η προστασία του περιβάλλοντος (που καταστρέφεται στη Χαλκιδική, αλλά και στην Αρκτική) δεν είναι το πρώτιστο μέλημα της πολιτικής. Το πρώτιστο είναι οι οικονομικές επενδύσεις και όσα αποφέρουν, δελεάζοντας τον ανυποψίαστο, αφελή ή ανέντιμο πολίτη με το καρότο της απασχόλησης και της ανόδου της οικονομικής του ζωής.

Επισήμανση δεύτερη, και εξίσου βασική: Εάν η παραγωγή δεν αγωνιά για εργατικά χέρια, οι φτωχοί και οι άνεργοι γίνονται περιττοί. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να διατηρείται το «κράτος πρόνοιας», το οποίο αποσκοπούσε να διατηρεί σε περιόδους οικονομικής ύφεσης το άνεργο εργατικό δυναμικό σε ετοιμότητα, ως «εφεδρικό στρατό εργασίας», προκειμένου να επιστρατευτεί στην επόμενη φάση, όταν η βιομηχανία θα το χρειαζόταν. Συνεπώς, οι φτωχοί και οι άνεργοι, οι οποίοι επιπλέον διαπράττουν και τα άλλο θανάσιμο αμάρτημα, να μην είναι καταναλωτές, γίνονται βάρος, περιθώριο, περισσεύουν, εξοβελίζονται στα όρια της ανυπαρξίας. Απειλούν με την ύπαρξη τους την «ικανοποιημένη πλειοψηφία». Οι οικονομικές αξίες δεν έχουν θέση γι' αυτούς στον κόσμο και θα ήταν ευχής έργο να μπορούσαν να εξαφανιστούν, και όχι μόνο μεταφορικά!.. Υπάρχουν τρόποι γι' αυτό; Υπάρχουν, και πολλοί μάλιστα.

Επισήμανση τρίτη, κι εδώ επιτέλους ερχόμαστε στο θέμα: Εφόσον το κράτος πρόνοιας, η οικονομική «τάξη» και οι εργασιακές σχέσεις έχουν τόσο ριζικά διασαλευθεί, η ελπίδα «αποκατάστασης» της κοινωνικής ισορροπίας δεν βρίσκεται στην οικονομική ανάπτυξη και την επιστροφή στον «παλιό καλό καιρό». Και επειδή πάντα υπάρχει ο κίνδυνος οι περιττοί να διεκδικήσουν, και διεκδικούν, είτε από απόγνωση είτε από συνείδηση, το μερίδιο τους και να καταστούν έτσι κοινωνικά επικίνδυνοι, διογκώνονται οι μηχανισμοί καταστολής. Οι καταναλωτές πολίτες είναι διατεθειμένοι να δεχτούν όλα τα μέτρα (τι σημαίνουν ελευθερία και ανθρώπινα δικαιώματα, όταν η ύπαρξη τους απειλεί το δικαίωμα μου να καταναλώνω;). Ο φαύλος κύκλος έχει ανοίξει και δεν κλείνει αν δεν συντριβεί. Οι απόκληροι γίνονται παραβάτες, και κάποιοι εγκληματίες. Κάποιοι, όπως οι κολασμένοι των παρισινών περιχώρων, καταφεύγουν σε τυφλές εξεγέρσεις, πολλαπλασιάζοντας το φόβο και καθιστώντας ακόμα πιο αναγκαία τα μέτρα καταστολής, στα μάτια και στα μυαλά της «σιωπηρής πλειοψηφίας». Οι αντιθέσεις ήταν πραγματικές και τώρα έγιναν αμείλικτες. Κηρύσσεται πόλεμος εναντίον των φτωχών, των μεταναστών, των απόκληρων. Και ασφαλώς οι μετανάστες, οι ξένοι, είναι πάντα ο πιο εύκολος στόχος... Ούτως ή άλλως ο ξένος αποτελεί πάντα έναν πρόσφορο αντίπαλο. Η μάχη των φτωχών εναντίον των φτωχών μόλις άρχισε και στην Ελλάδα της κρίσης.
Ανάμεσα στο «Ξένιο Δία», τη Χρυσή Αυγή, την «ενημερωτική» πολιτική καναλιών και εφημερίδων και τις δολοφονικές επιθέσεις εναντίον ξένων υπάρχει ένας ισχυρός συνεκτικός ιδεολογικός ιστός. Που συνδέεται με τη σκληρή πραγματικότητα της κρίσης.

Οι επισημάνσεις αυτές δεν κομίζουν γλαύκα στην Αθήνα. Αυτά έχουν γραφτεί και ειπωθεί κατ' επανάληψη τα τελευταία χρόνια. Μόνο που τώρα μας γίνονται βίωμα. Και μπορούν να θεωρηθούν μια μεθοδολογική εισαγωγή στη μελέτη του προβλήματος, ώστε οι πολιτικές αποφάσεις που θα ληφθούν να είναι σοβαρές και αποτελεσματικές. Υπό το πρίσμα αυτών των σκέψεων πρέπει να κατανοηθεί πως η αναζήτηση της συλλογικής κοινωνικής δράσης, σε όλα τα επίπεδα και με όλες τις μορφές, η εκδήλωση της κοινωνικής αλληλεγγύης, η ενότητα των ανθρώπων, γίνονται πρωταρχικά ζητούμενα. Όπου η πολιτική και ιδεολογική στρατηγική έχουν καταλυτικό ρόλο, αλλά και δεν γίνονται εμπόδιο στην κοινή δράση και ζωή, αντίθετα διευκολύνουν τους πιο πρωτοπόρους ανθρώπους να αποκτούν ουσιαστικότερη συνείδηση του κόσμου και της πράξης τους, κάνοντας πιο εφικτή την ενότητα. Απαντώντας σε «μια κατακερματισμένη πολιτική, στα μέτρα του κατακερματισμένου κόσμου και της κατακερματισμένης ανθρώπινης ύπαρξης», όπως γράφει ο Ζ. Μπάουμαν.

Το δρομολόγιο Πάρος-«Ξένιος Ζευς»

Η τεράστια δημοσιότητα που πήρε η υπόθεση της κακοποιημένης κοπέλας στην Πάρο ήρθε να κολλήσει σαν να ήταν αποτέλεσμα υποδειγματικού προπαγανδιστικού μοντάζ με την επιχείρηση «Ξένιος Ζευς». Και αυτή με τη σειρά της άνοιξε τα πλάνα άγριων μεταμεσονύκτιων δολοφονικών επιθέσεων κατά μεταναστών. Πριν κακολογήσουμε τους αδιάφορους πολίτες, πριν ψάξουμε για τον φασίστα της διπλανής πόρτας, ας σκεφτούμε πώς παρεμβαίνουν ακριβώς τα μέσα ενημέρωσης.
Η τοπική εφημερίδα των Κυκλάδων Κοινή Γνώμη είχε την προηγούμενη εβδομάδα δισέλιδο ρεπορτάζ για τη σύλληψη του νεαρού Πακιστανού, που φέρεται να ομολόγησε την πράξη του. Μετά τις πληροφορίες που έδωσε η αστυνομία για την προκλητική συμπεριφορά του κρατούμενου, όπου ως προκλητικό παρουσιάζεται το ότι γνώριζε τα δικαιώματα του, το κομμάτι ολοκληρώνεται με την ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής καθοδηγώντας ωμά τον αναγνώστη σε συμπεράσματα.
Τις ίδιες μέρες, με τις ίδιες πληροφορίες από την αστυνομία συν τις δηλώσεις της διορισμένης δικηγόρου του κατηγορουμένου, η πλύση εγκεφάλου συνεχίστηκε από δελτία ειδήσεων και τηλεοπτικές εκπομπές, που μεταξύ κουτσομπολιού και επίδειξης ευαισθησίας έκαναν τον πόνο μιας οικογένειας πεδίο ανοιχτής προβολής της ακροδεξιάς. Η εφημερίδα του Θέμου Αναστασιάδη τερματίζει τον κιτρινισμό όταν, σε πρωτοσέλιδο της προηγούμενης βδομάδας, απευθύνει στον Αλέξη Τσίπρα το «ρητορικό» ερώτημα τι θα έκανε αν είχαν χτυπήσει το δικό του παιδί.

Το δεύτερο έγκλημα που έλαβε χώρα στο νησί των Κυκλάδων, η δολοφονία ενός ταξιτζή από δύο ληστές τράπεζας κατά τη διαφυγή τους, λειτούργησε κι αυτό ενισχυτικά για την ακροδεξιά με τον παρακάτω τρόπο. Με το που βγήκε η είδηση, όλα τα κανάλια παίζουν μαζί με το θέμα ανακοίνωση της Χ.Α. που βιάστηκε να μαντέψει την εθνικότητα των δραστών ενοχοποιώντας συλλογικά τους μετανάστες. Κάπου εκεί έρχεται και ο Ξένιος Ζευς. Απάντηση με πλήρη τηλεοπτική κάλυψη στα «εγκλήματα των μεταναστών».

Η είδηση για τον Ιρακινό που μαχαιρώθηκε άγρια στο κέντρο της Αθήνας δεν χρειάζεται να περάσει στα ψιλά. Μπορεί να λειτουργήσει σαν άλλοθι, ή και σαν διαφήμιση για το είδος εκείνων των αντιποίνων που πολλοί θα επιθυμούσαν έχοντας ήδη προετοιμαστεί κατάλληλα από τα κίτρινα στην πλειοψηφία τους πλέον ΜΜΕ. Όταν τον Δεκαπενταύγουστο μαθαίνουμε για δύο πτώματα μεταναστών σε κάδο κοντά στο σταθμό Αττικής, είναι η δική μας πλευρά που βιάζεται να μαντέψει την ταυτότητα των δραστών. Τελικά η αστυνομία ανακοινώνει την Πέμπτη ότι ο δράστης του διπλού εγκλήματος είναι Πολωνός, και ένας νέος γύρος είναι έτοιμος να αρχίσει.

Ο φασισμός ποτέ δεν απευθύνεται στη λογική. Προτιμά την επικράτεια του θυμικού. Αυτό κάνει την ακροδεξιά να ξεχωρίζει από τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο στα μάτια των πολιτικά καθυστερημένων τμημάτων του λαού. Και γι' αυτά τα στρώματα το κατεξοχήν πεδίο διαμόρφωσης συνείδησης είναι το εμπειρικό και συναισθηματικό πεδίο. Σε αντίθεση με την Αριστερά, που στις ανακοινώσεις της θα βγει να υπερασπιστεί κατακτήσεις του κράτους δικαίου, όπως τα δικαιώματα του κατηγορουμένου, η ακροδεξιά θα εκφράσει αυτό ακριβώς που λέει στο κουρείο ο πελάτης ακούγοντας την είδηση: «Να τον κρεμάσουν τον κερατά!». Για να γίνει ακόμα πιο πιστευτή, θα στείλει τους ανθρώπους της στο λιμάνι να υποδεχτούν τον κατηγορούμενο Πακιστανό, συνοδεία των τηλεοπτικών συνεργείων.

'Οταν πολλά καθεστωτικά ΜΜΕ υποδέχονταν με χαρά τις πλατείες της αγανάκτησης, δεν εξυπηρετούσαν αντιπολιτευτικές σκοπιμότητες. Έσπρωχναν συνειδητά τον κόσμο να εκδηλώσει συναισθήματα οργής για το πολιτικό σύστημα έξω από τα κόμματα και τις οργανωμένες δυνάμεις του κινήματος. Έξω εντέλει από ό,τι μπορεί να θύμιζε επιχειρήματα, δομημένο σκεπτικό, πολιτικές αρχές. Η άνοδος της Χρυσής Αυγής και η θεαματική καταγραφή των Ανεξάρτητων Ελλήνων στις εκλογές του Μαΐου σχετίζονται απολύτως με αυτή την κατεύθυνση, που υπηρετούσαν κι όσοι επέμεναν να περιλαμβάνουν συλλήβδην την Αριστερά στο χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα.

Η υποχώρηση της γνώσης και της ορθολογικής σκέψης, που χαρακτηρίζει τις δεκαετίες μετά το '70, η εξάντληση του πολιτιστικού παραδείγματος που συνέδεε το ανυπότακτο πνεύμα και το σώμα του λαού, εξυψώνοντας τον, οδήγησαν στη συγκυριαρχία μιας αισθητικής απομίμησης του λαϊκού, αυτού που ονομάστηκε σκυλάδικο, και μιας αντίστοιχης διανοητικής κατασκευής αποσυνδεδεμένης από τις λαϊκές ανάγκες, αυτού που υποτιμητικά ονομάστηκε κουλτουριάκο.

Ο ιδεότυπος του αριστερού ήταν αυτός του ανέμυαλου μεσοαστού αμφισβητία, που συγγένευε περισσότερο με το δεύτερο είδος. Ενώ ο δεξιός, και ο πασόκος λαϊκός άντρας, με το πρώτο. Στην πορεία ο αριστερός είτε μαραζώνει στη μοναξιά της ήττας του, συνδεόμενος με τη μοίρα των παλαβών ή των μειονοτήτων, είτε μετατρέπεται• σε ατομιστή πραγματιστή που εγκαταλείπει σταδιακά τις ιδέες του για να σταδιοδρομήσει. Αυτά τα στερεότυπα εμφανίστηκαν στην τηλεοπτική κουλτούρα με τις ταινίες του Χάρυ Κλυν, αλλά και στο ντεμπούτο της ιδιωτικής τηλεόρασης, σε επιτυχημένες σειρές όπως Οι απαράδεκτοι. Σε μια πορεία επικρατούν αναπαραστάσεις των αριστερών στον Τύπο και στα ΜΜΕ, σαν πολιτικών όντων που στερούνται λογικής ή διακατέχονται από ένα παράλογο πάθος. «Δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους», «δεν έχουν προτάσεις», «θα μας βάλουν σε μπελάδες».

Ο ακροδεξιός εμφανίζεται τότε στο προσκήνιο σαν ένα είδος επιγόνου του λαϊκού τύπου του οποίου θαύμαζε τη μαγκιά και που επιχειρεί να συνδεθεί σωματικά με τον πόνο του λαού. Όχι όμως ενός λαού περήφανου που παλεύει για να νικήσει τον υπέρτερο αντίπαλο. Αλλά ενός λαού ποδοπατημένου, χωρίς καμία εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του, που μες στη μιζέρια του συνηθίζει όλο και πιο πολύ να εχθρεύεται τους φτωχούς παρά τη φτώχεια. 


Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Μια σκέψη για τα μελούμενα (ΑΥΡΙΟ ΚΙΟΛΑΣ)



 
Μετά τα γεγονότα  στο Αιτωλικό  και τη παρουσία  «υψηλά  ιστάμενων» προσώπων στο νοσοκομείο αλλα κυρίως  στη πόλη και την προσπάθεια να  εμφανιστούν  ως «οι φύλακες αγγελοί  μας » προβληματίστηκα   αρκετά.
Ειδικά μετά τον «Ξένιο  Δία» στην Αθήνα  θυμήθηκα τα λόγια του πάστορα (δηλ. ιερέα ,κάτι που παραπέμπτει σε συγκρίσεις) Martin Niemoller (Μάρτιν Νίμελερ), που περιγράφει τη στάση  της “σιωπηλής πλειοψηφίας’’ την εποχή του Γ’  Ράιχ  καθώς και ένα κείμενο από την Αγωνιστική Παρέμβαση Νοσοκ. Πρεβέζης.
Τα κείμενα τα παραθέτω πιο κάτω .Για το τι πρέπει να γίνει η απάντηση (όπως και η ευθύνη της ) ανήκει σε μας.
                                                                   Δημήτρης  Τουμαράς


“Στην αρχή ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους.
Δεν ήμουν Εβραίος και δεν φώναξα.
Μετά ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές.
Δεν ήμουν κομμουνιστής και δεν φώναξα.
Έπειτα ήρθε η ώρα των σοσιαλδημοκρατών.
Δεν ανήκα σ΄ αυτό το κόμμα και δεν έβρισκα λόγο να διαμαρτυρηθώ.
Ακολούθησαν οι ομοφυλόφιλοι.
Ούτε κι αυτό σκέφτηκα ότι με αφορούσε.
Στο τέλος ήρθε η σειρά των τσιγγάνων.
Ούτε και τότε βρήκα λόγια για να εκφράσω την αντίθεσή μου.

Ο επόμενος στη σειρά ήμουν εγώ.
Αλλά δεν υπήρχε κανείς για να φωνάξει”
 

(Μάρτιν Νίμελερ  Ευαγγελιστής  ιερέας )


         
Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι.
Τα «νέα μέτρα» (μας ) είναι έτοιμα και από καιρό συμφωνημένα ( και υπογεγραμμένα.)
Οι «εμπλοκές» που κατά καιρούς παρουσιάζονται στην «οριστικοποίησή» τους  είναι για έχει και λίγο σασπένς η υπόθεση.. 
αλλιώς δεν μπορεί να χειραγωγηθεί το πόπολο.

Είμαστε στη τελική φάση του σχεδίου.
Ακόμη ένας γρήγορος γύρος άγριων  μισθολογικών περικοπών ,  άγριων περικοπών συντάξεων και απολύσεων..
Κλείσιμο νοσοκομείων και πανεπιστημίων..
Ξεπούλημα πλήρες της  δημόσιας περιουσίας , των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, αλλά και   ατομικής περιουσίας (διαρροές για 100.000 πλειστηριασμούς- ελάτε τώρα που δεν ξέρετε ποιοι θα αγοράσουν  και θα διαχειριστούν τόσα ακίνητα, οι ελληνικές  τράπεζες αυτές καθαυτές πάντως όχι…)

Και μετά ..
μετατροπή του πάλαι ποτέ Ελλαδικού γεωγραφικού χώρου..
σε ένα άθροισμα Ειδικών Οικονομικών Ζωνών..
όπου οι έννοιες μισθός , εργατικά δικαιώματα, ασφάλιση , συνταξιοδότηση  θα είναι απαγορευμένες..
και τα κέρδη των επιχειρηματιών και των πολυεθνικών εξασφαλισμένα.

Και βεβαίως επιστροφή (τουλάχιστον για τις εσωτερικές συναλλαγές) σε  κάποιο «εθνικό» νόμισμα με τους όρους  των δανειστών και των κεφαλαιοκρατών, που σημαίνει ΠΕΙΝΑ, ΠΕΙΝΑ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΑΝΕΙΠΩΤΗ.

Και επειδή όλα τούτα δεν … «χωνεύονται» εύκολα ούτε ακόμα και από τους πιο πανίβλακες …. Έλληνες ..
και ενδέχεται να αποτελέσουν αφορμή για να ξηλωθεί και το τελευταίο πλακάκι από τα πεζοδρόμια ανά την επικράτεια ..

άρχισαν οι ασκήσεις, τα «γυμνάσια»  με πραγματικά πυρά, με συμμετοχή   όλων  των  φανερών  και… κρυφών  δυνάμεων  «αποκατάστασης της τάξης» .

Κάτι σαν τους «Παρμενίωνες», στο στρατό.

Δοκιμή και τελευταία  πρόβα πριν την πρεμιέρα.
Δοκιμή για την επιβολή καθεστώτος ζόφου και  φόβου.


«Ξένιος Ζευς» με αφορμή και το φρικτό έγκλημα της Πάρου..
τυχαίοι(!!!) επιλεγμένοι αστυνομικοί έλεγχοι σε αριστερούς αγωνιστές που όλο και πληθαίνουν..
πολύ καλά σχεδιασμένο, πανελλαδικό, , ξεσάλωμα  και  άγριες επιθέσεις των παρακρατικών ομάδων αρχικά προς τους  ασιάτες κυρίως μετανάστες..

Και μετά θα έλθει και η σειρά ΟΛΩΝ  των υπολοίπων.

Αργά, επώδυνα, και προς το παρόν … ειρηνικά η «Ελληνική Δημοκρατία» και η Ελληνική κοινωνία οδηγείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση  , το ΔΝΤ και τους εγχώριους  πολιτικούς μεσολαβητές,   να συναντήσει  το προδιαγεγραμμένο μέλλον της :

Tην πλήρη οικονομική, πολιτική, εθνική,    κρατική και ηθική χρεωκοπία, μετατρεπόμενη σε ένα ασήμαντο λούμπεν –παρία του διεθνούς συστήματος.

Και επειδή η Αριστερά (όλα τα ρεύματα, υπορρεύματα , συνιστώσες) συνεχίζει να χτενίζεται αυτάρεσκα μπροστά στον καθρέφτη, ενώ ο κόσμος καίγεται..

και οι υπόλοιποι μένουμε κλεισμένοι στο καβούκι ασφαλείας μας (;)..  

και επειδή η φύση και η κοινωνία απεχθάνεται το κενό..

Ο  “Λαϊκός Σύνδεσμος”  μεθοδικά, με άνωθεν  βοήθεια, φτιάχνει κίνημα!
Ναι μαζικό κίνημα για πρώτη φορά στην Ελληνική ιστορία!

Αν δεν με πιστεύετε ..
Ρωτήστε  και το διπλανό σας..
στη δουλειά, στη γειτονιά, στο σχολείο.

Όταν πέφτει το σκοτάδι και καταλαγιάζουν οι θόρυβοι της πόλης..
έχω την εντύπωση  ότι ακούω  να έρχεται..
όχι από πολύ μακριά..
ο ρυθμικός ήχος των ταμπούρλων..
και το ρυθμικό κτύπημα της μπότας στην άσφαλτο..
από το "βάδισμα της χήνας"!

"Για να ξεβρωμίσει ο τόπος"!



Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012


Κατατέθηκε  στις  08/08/12  απο τον ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ  ερώτηση στη Βουλή  για το θέμα των  δεδουλευμένων την οποία  μπορείτε να τη διαβάσετε  πιο κάτω:


Προς τους Υπουργούς
-Εργασίας Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας
-Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης
ΘΕΜΑ: Καταβολή δεδουλευμένων εργαζομένων Νοσοκομείου Μεσολογγίου.
Στο νοσοκομείο Μεσολογγίου υπάρχει πρόβλημα με το ποσό που εγκρίθηκε για υπερωριακή εργασία – νυχτερινά και εξαιρέσιμα, το οποίο δεν επαρκεί για να καλύψει τα πραγματοποιηθέντα προγράμματα εργασίας με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να γίνεται περικοπή δεδουλευμένων από τους εργαζόμενους. Οι περικοπές αφορούν στο διάστημα Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου 2012 που έχει καταβληθεί στους εργαζόμενους αλλά και οι επόμενοι μήνες θα είναι στην ίδια κατάσταση αφού το ποσό που αντιστοιχεί κάθε μήνα είναι μικρότερο από τις ανάγκες λειτουργίας του νοσοκομείου. 
Όπως προκύπτει και από το έγγραφο του διοικητή του νοσοκομείου που έχει κατατεθεί προς τη Δ.Υ.ΠΕ. (αρ.πρωτ.:5167,16-5-12) δεν εμπεριέχεται «πλασματικότητα» εντός των πραγματοποιηθέντων πρόσθετων αμοιβών και τα ποσά ανέρχονται 2000-4000 ευρώ ανά μήνα επιπλέον του ποσού που χορηγείται σήμερα.
Εξ αιτίας της κατάστασης οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε συνεχείς κινητοποιήσεις διεκδικώντας το αυτονόητο που είναι τα δεδουλευμένα τους. Από τον Ιούνιο βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας έχοντας καταθέσει και αναφορά στον εισαγγελέα πλημμελειοδικών Μεσολογγίου (21-7-12).
Επισημαίνεται πως τα προγράμματα εργασίας εξακολουθούν μέχρι σήμερα να εκδίδονται με τον ίδιο ρυθμό – μη λαμβάνοντάς υπόψη το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι καλούνται να δουλέψουν υπερωριακά χωρίς να αποζημιωθούν – επειδή ακριβώς αντιστοιχούν στο μίνιμουμ προσωπικό που χρειάζεται το νοσοκομείο και τα Κέντρα υγείας για να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες.

Με δεδομένο το γεγονός ότι το νοσοκομείο ήδη λειτουργεί με προσωπικό στα όρια του επιπέδου ασφαλείας, η μη έγκριση της πρόσθετης επιχορήγησης που απαιτείται, οδηγεί μαθηματικά είτε στη περικοπή προσφερόμενων υπηρεσιών είτε στην περικοπή των δεδουλευμένων από τους εργαζόμενους οι οποίοι στηρίζουν την εύρυθμη λειτουργία του νοσοκομείου κάτω από αυτές τις συνθήκες. 
Η όλη κατάσταση συνδέεται άμεσα – προφανώς – με το ότι μέχρι τέλος του έτους προβλέπεται η δημιουργία ενιαίου οργανισμού μεταξύ των νοσοκομείων Αγρινίου-Μεσολογγίου, έχουν παγώσει οι προσλήψεις και δίνεται η δυνατότητα μεταφοράς προσωπικού μεταξύ των νοσοκομείων και επιχειρείται η «αξιοποίηση» μονάδων υγείας σε συνεργασία με ιδιώτες.
Επανειλημμένως , οι φορείς της πόλης, η τοπική κοινωνία, το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και εν γένει οι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο με κινητοποιήσεις έχουν εκφράσει τη σθεναρή τους διαφωνία και αντίδραση στη μετατροπή-υποβάθμιση του νοσοκομείου Μεσολογγίου ουσιαστικά σε Κέντρο υγείας. 
Σημειωτέον, ότι το Νοσοκομείο Μεσολογγίου πλήττεται και αυτό, όπως και τόσες άλλες μονάδες στη χώρα, από τη Μνημονιακή πολιτική. Στην πραγματικότητα αυτό μεταφράζεται σε υποστελέχωση και υποχρηματοδότηση δηλαδή σε ελλείψεις προσωπικού, αναλώσιμων υλικών και υπερεντατικοποίηση της εργασίας των υγειονομικών (χωρίς να πληρώνονται τα δεδουλευμένα τους).
Εξάλλου , το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στο Νοσοκομείο Μεσολογγίου αντιμετωπίζεται σχεδόν στο σύνολο των Νοσοκομείων της χώρας.
Με βάση τα παραπάνω
Ερωτάται ο κ. Υπουργός:
1)Σε  ποίες ενέργειες θα προβεί ώστε να εξασφαλιστεί η εύρυθμη λειτουργία του Νοσοκομείου;
2)Θα δοθεί μόνιμη λύση με την καταβολή της πρόσθετης επιχορήγησης (το ποσό δεν ξεπερνά τις 60.000 ευρώ ετησίως) έτσι ώστε να καλυφθούν οι πραγματικές ανάγκες που προκύπτουν από τα προγράμματα εργασίας και το έγγραφο του διοικητή προς την Δ.Υ.ΠΕ. ;
                                         Η βουλευτής 
                                Μαρία Τριανταφύλλου

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012


Aπο την Αγωνιστική Παρέμβαση Νοσοκομείου  Πρέβεζας
Tου Ερμογένη   από το "ΠΟΝΤΙΚΙ"

Ο μύθος είναι γνωστός. Ο πλούσιος, αντί να σφάξει ένα από τα πολλά αρνιά που κατείχε προκειμένου να τραπεζώσει τους φιλοξενούμενούς του, προτίμησε να σφάξει το μοναδικό αρνί του φτωχού γείτονά του!

Κάτι ανάλογο συμβαίνει εδώ και καιρό και στον χώρο της πολύπαθης δημόσιας υγείας. Χρόνια τώρα όλοι γνωρίζουν ότι οι μεγαλύτερες εστίες διαφθοράς, οι τρομακτικές σπατάλες, ο αθέμιτος πλουτισμός, οι αλόγιστες προμήθειες, τα πανάκριβα μηχανήματα που σκουριάζουν στις αποθήκες και τόσα άλλα, συμβαίνουν στα μεγάλα νοσοκομεία της χώρας, τις λεγόμενες «ναυαρχίδες της υγείας».

Όλοι γνωρίζουν ότι τα λαμπερά ονόματα, οι φίρμες της υγείας, κατοικοεδρεύουν στην ευρύτερη περιοχή των λεγόμενων «λεωφόρων των νοσοκομείων» δηλαδή από το Κολωνάκι και τη Βασιλίσσης Σοφίας έως την Κηφισίας και τη Μεσογείων… Όλοι γνωρίζουν ότι εκεί έχουν στηθεί οι επιχειρήσεις των μεγαλογιατρών, εκεί καθημερινά αλλάζουν τσέπες εκατομμύρια, εκεί ακριβοπληρώνεται η δημιουργία νέων κλινικών, νέων πτερύγων, εκεί οι πατεράδες κληροδοτούν σε γιους και γαμπρούς τις διευθύνσεις των κλινικών, τις κλίνες και τα εργαστήρια, εκεί μεθοδεύεται το πώς και προς τα πού κατευθύνονται οι πανάκριβες ειδικές εξετάσεις….

Όλοι γνωρίζουν ότι εκεί συνωστίζεται όλη η ελληνική επαρχία, που, αφού ξεπουλήσει ό,τι έχει και δεν έχει, ικετεύει τις φίρμες της υγείας να καταδεχτούν να ασχοληθούν, με το αζημίωτο φυσικά, με το πρόβλημα που τους απασχολεί. Τα πολιτικά γραφεία είναι άριστοι διαμεσολαβητές και για τέτοιου είδους υποθέσεις… Κανένας υπουργός της Υγείας - παρά τις μεγαλοστομίες ορισμένων - δεν τολμά να αγγίξει αυτό το «καρκίνωμα». Το σύστημα θα τον συντρίψει σε ελάχιστο χρόνο.

                                            Οι... ειδικοί

Θυμηθείτε επίσης ότι, από τη μεταπολίτευση και μετά, στη θέση του υπουργού της Υγείας βρέθηκαν για μεγάλα διαστήματα καθηγητές - μεγαλογιατροί, ως «ειδικοί» αλλά, εκ του αποτελέσματος, προκύπτει ότι τίποτε απολύτως δεν έκαναν για την υγεία του κοσμάκη, αντιθέτως, μάλιστα, γίνεται εκ των υστέρων φανερό ότι το μόνο που κατάφεραν μαζί με όλους τους άλλους ήταν να αποδυναμωθεί η δημόσια υγεία και να ενισχυθεί η παρεχόμενη από ιδιωτικά συμφέροντα…

                                            Οι σοφοί...

Τα τελευταία χρόνια, μια άλλη ομάδα έχει πέσει σαν ακρίδα στον χώρο. Είναι οι λεγόμενοι «σοφοί της υγείας». Τι ακριβώς κάνουν, κανένας δεν γνωρίζει! Δεν είναι γιατροί, δεν είναι οικονομολόγοι, είναι –λένε– ειδικοί στον χώρο της υγείας και αυτοαποκαλούνται «σοφοί της υγείας»!!

Πριν καλά καλά ο νέος υπουργός της Υγείας καταλάβει τι του γίνεται, πριν δηλαδή μάθει πού είναι η έξοδος κινδύνου του υπουργείου του, αρχίζουν τα όργανα. Βομβαρδίζουν κυριολεκτικά τα ΜΜΕ με στοιχεία που ένας Θεός ξέρει πού τα βρίσκουν, διοργανώνουν ημερίδες με πομπώδεις τίτλους, ξεκοκαλίζουν κανονικά τα προγράμματα ΕΣΠΑ και άλλα. Δεν έχουν καμία ιδεολογική αναφορά, δεν διαθέτουν ιδεολογικό στίγμα. Οσμίζονται τις διαθέσεις της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας και προσαρμόζονται ανάλογα… Τα πράγματα είναι απλά: Αν ο υπουργός είναι «σοσιαλιστής», τα νούμερα και τα στοιχεία ομιλούν για την «υγεία του λαού». Αν, αντίθετα, είναι «νεοφιλελεύθερος», εκεί πέφτει το μεγάλο μαχαίρι: «Κλείστε δημόσια νοσοκομεία, νοικιάστε τα σε ιδιώτες, τα περιφερειακά νοσοκομεία είναι επικίνδυνα, μόνο τα μεγάλα παρέχουν ασφάλεια κ.λπ.».

                                       Οι δείκτες

Τις ημέρες που πέρασαν, οι «σοφοί» ξεσάλωσαν κανονικά. Έβγαλαν στη σέντρα 6 νοσοκομεία της Αθήνας που λειτουργούν στις πλέον υποβαθμισμένες περιοχές (Πολυκλινική, Αγία Βαρβάρα, Πατησίων κ.ά.), παρουσιάζοντάς τα ως άχρηστα και επικίνδυνα γιατί - άκουσον άκουσον - δεν πληρούν τους δείκτες! Ποιοι είναι αυτοί οι δείκτες, πώς συγκεντρώθηκαν τα στοιχεία, πώς καθορίστηκε η κλίμακα βαθμολογίας, κανένας δεν γνωρίζει. Είναι η πληρότητα, δείκτης για να καταργηθούν νοσοκομεία; Μετά την πανελλήνια κατακραυγή για την αφερεγγυότητα της «μελέτης» αποδοκιμάστηκαν και από τους συναδέλφους τους - μελετητές! Και μάλιστα με ανακοίνωση της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας. Ο σκοπός όμως επετεύχθη!!! Η κοινή γνώμη πήρε το μήνυμα. Μην προσφεύγετε σ’ αυτά τα νοσοκομεία. Μόνο τα μεγάλα παρέχουν ασφάλεια! Τι ζητά η τρόικα και το Μνημόνιο; «Κλείστε 50-60 νοσοκομεία για εξοικονόμηση πόρων!»

                                      Οι μελέτες

Ε, λοιπόν, και η «μελέτη» του κυρίου Ταδόπουλου έβγαλε ακριβώς 60 νοσοκομεία άχρηστα και επικίνδυνα για τη δημόσια υγεία! Και το εκπληκτικό; Τα 60 «άχρηστα» νοσοκομεία βρίσκονται στις υποβαθμισμένες περιοχές ή στην ελληνική ύπαιθρο. Ο κ. Ταδόπουλος δεν γνωρίζει ασφαλώς ότι το 2010 δαπανήθηκαν 18 εκατ. ευρώ (ναι, δεκαοκτώ εκατομμύρια ευρώ) μόνο από μία κλινική σε μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο των Β.Π. (Βορείων Προαστίων) σε μοσχεύματα (τα περίφημα κουβανέζικα). Δεν γνωρίζει πόσα εκατομμύρια ξοδεύτηκαν σε άχρηστους βηματοδότες, σε άχρηστα φάρμακα, σε χαλασμένους αξονικούς και μαγνητικούς τομογράφους, σε αχρείαστες καισαρικές (πρώτες στον κόσμο οι Ελληνίδες…). Για όλα αυτά κουβέντα, γιατί όλα αυτά συμβαίνουν στις «λεωφόρους των νοσοκομείων» και εκεί δεν παίζουν. Θα τον εξαφανίσουν από προσώπου γης και τότε πάνε οι δόξες, πάνε τα μεγαλεία, πάνε και οι αναθέσεις… Πώς θα δικαιολογήσουμε λοιπόν τα εκατομμύρια των «μελετών»;

                        Τα νοσοκομεία των φτωχών...

Το μήνυμα ήταν σαφές «Σφάξτε του φτωχού το αρνί…» Εδώ ποιος θα αντιδράσει; Άντε κάποιος δήμαρχος, κάποιος βουλευτής. Όμως ο κ. υπουργός θα έχει πλέον «επιστημονικό άλλοθι». Κλείστε λοιπόν τα μικρά - μεσαία περιφερειακά νοσοκομεία, «γιατί δεν προσφέρουν ασφαλείς υπηρεσίες». Αυτό σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να συμβαίνει. Δεν μπαίνει στον κόπο να αναρωτηθεί το γιατί και δεν προτείνει την ενίσχυσή τους σε ιατρικό - νοσηλευτικό - διοικητικό προσωπικό για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στην αποστολή τους. Δεν τον απασχολεί το ότι οι χιλιάδες συνάνθρωποί μας έχουν και αυτοί δικαίωμα για υπηρεσίες υψηλής στάθμης κοντά στα σπίτια τους και τις οικογένειές τους.

Για σκεφτείτε: Μόνο με τα 18 εκατ. ευρώ μιας κλινικής ενός μόνο νοσοκομείου των Β.Π., για τα περίφημα κουβανέζικα μοσχεύματα, πόσοι γιατροί θα βοηθούσαν αυτές τις δύσκολες ημέρες τους συμπολίτες μας;

                     Αν δεν έχεις λεφτά, πεθαίνεις...

Ίσως δεν υπάρχει πιο παραστατική αποτύπωση του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου από τον προβαλλόμενο εκσυγχρονισμό - εξορθολογισμό του χώρου της Υγείας. Πρόκειται για έναν εκσυγχρονισμό ο οποίος μπορεί να συνοψιστεί σε 7 λέξεις: Αν δεν έχεις λεφτά, πεθαίνεις στο πεζοδρόμιο…

Ήδη ο Ανδρέας Λοβέρδος έχει πετύχει πολλά σε αυτόν τον τομέα. Ο διάδοχός του, Ανδρέας κι αυτός, Λυκουρέντζος, είναι αποφασισμένος να πετύχει περισσότερα.

Το τι ακριβώς πέτυχε με την οριζόντια και κάθετη περιστολή δαπανών ο πρώην υπουργός Υγείας και νυν διαδρομιστής και διαγκωνιζόμενος στις στενές ατραπούς της εσωκομματικής μικροπολιτικής σφαγής του ΠΑΣΟΚ, το γνωρίζουν πρώτα και κύρια οι ασθενείς και οι συγγενείς τους. Για παράδειγμα, οι καρκινοπαθείς, οι πάσχοντες από χρόνια νοσήματα, αυτοί που η υγεία τους κρέμεται από ένα πανάκριβο φάρμακο. Έ, λοιπόν, όποιος απ’ αυτούς δεν έχει χρήματα, πεθαίνει!

Το αόρατο χέρι της αγοράς, βλέπετε, δεν αντιλαμβάνεται τη λεπτομέρεια της ανθρώπινης ύπαρξης και ανάγκης, ούτε ότι κατά το σύνταγμα τουλάχιστον όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι. Τελικά, στον νεοφιλελεύθερο παράδεισο, ίσοι είναι αυτοί που μπορούν, που έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν το… εισιτήριο.

Στον νεοφιλελεύθερο παράδεισο που οικοδομούν τα μνημόνια, τα οποία εφαρμόζουν κάποιοι τύποι σαν τον πρώην υπουργό Λοβέρδο, ο εξορθολογισμός των δαπανών δεν έχει τόσο να κάνει με τη σπατάλη, με το χρήμα που κατευθύνεται στα σεντούκια των γιατρών και των φαρμακευτικών, όσο με την περικοπή της δυνατότητας των φτωχών και νεόπτωχων πια ανθρώπων να επιζήσουν.

Κάπως έτσι το σύστημα πετά από πάνω του τα βάρη, κάπως έτσι εξασφαλίζεται η οικονομία, καθώς, όπου εφαρμόστηκαν οι εντολές του ΔΝΤ, κατέβηκε το προσδόκιμο ζωής, άρα και το κράτος γλίτωσε λεφτά για θεραπείες, για συντάξεις και πάει λέγοντας…

Και κάπως έτσι, στο όνομα της καταπολέμησης της διαφθοράς, καίγονται τελικά μόνο τα χλωρά. Γιατί η διαφθορά ζει και βασιλεύει, αυτοί που είναι καταδικασμένοι είναι όσοι δεν μπορούν να πληρώσουν…

Να, λοιπόν, τα πρώτα ορατά αποτελέσματα της πολιτικής των… Λοβέρδων: μείωση των νοσοκομειακών κλινών τουλάχιστον κατά 10.000, γεγονός που μεταφράζεται σε αποκλεισμό εκατομμυρίων πολιτών από την πρόσβαση σε υψηλού επίπεδου υπηρεσίας Υγείας.

Τα βαθύτερα, ωστόσο, αποτελέσματα αυτής της πολιτικής θα αρχίσουν να φαίνονται το επόμενο διάστημα, τα επόμενα χρόνια. Όταν δηλαδή θα αποτυπωθεί η έλλειψη πρόσβασης σημαντικού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας σε αυτονόητες σήμερα ιατρικές υπηρεσίες.

Προφανώς, δεν είναι τυχαίο ότι, όπου… βοήθησε το ΔΝΤ, το προσδόκιμο ζωής μειώθηκε κατά 7-8 χρόνια…
  




                                                               
                                                                             Για την αντιγραφή 
                                                                          Δημήτρης  Τουμαράς